آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟ | از شبح درون پوسته تا نبض

بدبینی و ترس انسان نسبت به فناوری، یکی از آشنا‌ترین موضوعات محبوب داستان‌گویان است و می‌شود در ژانرهای ادبی و سینمایی مختلفی اثرات چنین گرایشی را دید. هرچقدر که جاه‌طلبی بشر، او را به سمت پیشرفت‌های سریع فناورانه سوق می‌دهد، نگرانی‌ها درباره‌ی تبعات این تغییرات سریع هم افزایش پیدا می‌کنند. داستان‌ها هم که همیشه زبان مناسبی بوده‌اند برای ابراز ترس‌ها و نگرانی‌های انسان.

یکی از ژانرهای سینمایی که ابراز نگرانی درباره‌ی فناوری، موضوع اصلی و محوری آن است، تکنوهارر (Techno-horror) نام دارد. همان‌طور که از نام این ژانر هم می‌شود حدس زد، عامل وحشت‌زای تجربه‌ی تماشا در این دست آثار، معمولا از پیشرفت‌های علمی، اختراعات صنعتی، دستگاه‌های الکترونیکی یا ابزارهای دیجیتالی می‌آید. فیلم دوم و سومی که برای این شماره از سری مقاله‌های «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟» انتخاب کرده‌ام، به همین ژانر تعلق دارند؛ نبض (Pulse) به کارگردانی کیوشی کوروساوا و دوربین (Cam) به کارگردانی دنیل گولدهیبر.

فیلم منتخب اولم اما، به ژانر «تکنوهارر» متعلق نیست. یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین آثار علمی-تخیلی ۳۰ سال اخیر است که نسخه‌ای سایبرپانکی از آینده‌ی نسل بشر را تخیل می‌کند. ترسناک نبودن این فیلم اما به معنای خوش‌بینی‌اش به فناوری نیست؛ چرا که این انیمه‌ی مهم، اثری است دستوپیایی با ایده‌هایی بدبینانه درباره‌ی جایگاه هویت انسانی در جهانی فرورفته داخل افزونه‌های مصنوعی. درباره‌ی این فیلم حرف می‌زنم؛ شبح درون پوسته (Ghost in the Shell) به کارگردانی مامورو اوشی.