طرفداری | کوین دی بروین نزدیک به یک دهه یکی از درخشان‌ترین ستاره‌های لیگ برتر بوده است. بسیاری او را بهترین بازیکن نسل خود می‌دانند اما بدون شک خلاق‌ترین و تأثیرگذارترین چهره لیگ برتر، طی دوران حضورش در منچسترسیتی، بوده است. اغلب از او به عنوان نماد لیگ برتر نام برده می‌شود. با این حال، اکنون تنها چند ماه با جدایی رایگان از تیمش فاصله دارد.
قرارداد فعلی او، که به احتمال زیاد پرهزینه‌ترین قرارداد تاریخ فوتبال انگلیس است، در ماه ژوئن به پایان می‌رسد و به نظر می‌رسد که باشگاه او نیز عجله‌ای برای تمدید آن ندارد. در شرایط فعلی، به نظر می‌رسد که کوین دی بروین بیشتر به خروج از باشگاه نزدیک است تا ماندن.
او تنها بازیکنی نیست که چنین وضعیتی دارد. در حالی که دی بروین با خونسردی به نبود مذاکره‌ای برای تمدید قراردادش با منچسترسیتی واکنش نشان داده و گفته که نگران نیست و در دوران نقاهت مصدومیتش به آینده فکر نمی‌کند، محمد صلاح رویکرد متفاوتی در لیورپول پیش گرفته است.
رویکرد صلاح بسیار تحسین‌برانگیز و چند‌پلتفرمی بوده است چرا که اگر قرارداد جدیدی امضا نکند، آینده‌ای در باشگاه‌های دیگر انتظارش است و حتی عربستان نیز به او دستمزد بالایی پرداخت خواهد کرد. اولین اظهار نظر او در مورد قراردادش در ماه سپتامبر و به صورت زنده از تلویزیون پخش شد. دومین بار پس از پیروزی مقابل برایتون در شبکه‌های اجتماعی مطرح شد و سومین مورد، حضور عجیب او در مقابل خبرنگاران و در پارکینگ ورزشگاه سنت مری اتفاق افتاد.
این سه اقدام، حس فوریتی درباره آینده صلاح ایجاد کرده که با آرامش نسبی دی بروین تضاد آشکاری دارد. شاید شرایط متفاوت باشگاه‌های آنها نیز در این تفاوت نقش داشته باشد چرا که منچسترسیتی در هفته‌های اخیر با مسائل روز خود درگیر بوده اما نگرانی‌های لیورپول به آینده مربوط می‌شوند.
با وجود تفاوت‌های ظاهری، این دو وضعیت یک شباهت اساسی دارند. فوتبال توانایی عجیبی دارد و این ورزش می‌تواند به گونه‌ای تصادفات را رقم بزند که شبیه به یک طراحی هوشمند به نظر برسند. دی بروین و صلاح داستانی مشابه در لیگ برتر دارند: هر دو توسط استعدادیاب‌های باشگاه کشف شدند، قرارداد بستند، خیلی زود از سوی چلسی کنار گذاشته شدند و هر موفقیت درخشان در دوران حرفه‌ای آنها به نوعی انتقادی خاموش از تصمیمات ژوزه مورینیو بوده است.
شاید مسیر حرفه‌ای آنها بار دیگر در پایان دوران فوتبال خود به هم برسد. صلاح ۳۲ ساله است و دی بروین یک سال از او بزرگ‌تر. هر دو از پردرآمدترین بازیکنان لیگ برتر هستند و همچنان وقتی که روی فرم باشند، با درخشش خود در زمین مسابقه چشم‌ها را به خود خیره می‌کنند. آنها همچنان توانایی تغییر بازی و حتی تغییر فصل را هم دارند و هیچ نشانه‌ای از افول در آنها دیده نمی‌شود.
اما صلاح و دی بروین نیز انسان هستند. دیر یا زود، دوران افول آنها نیز آغاز خواهد شد و این مسئله باشگاه‌هایشان را با یک دوراهی روبه‌رو می‌کند. خداحافظی با یک اسطوره مدرن دشوار است اما لیورپول و منچسترسیتی می‌دانند که این روز بالاخره فرا خواهد رسید. آنها نمی‌خواهند خود را در موقعیتی ببینند که سالی ۱۵ میلیون پوند (۱۹ میلیون دلار) تنها برای نظاره‌گر بودن این افول هزینه کنند.
فوتبال همیشه با چالش مدیریت بازیکنانی که به سال‌های پایانی دوران حرفه‌ای خود نزدیک می‌شوند، دست‌وپنجه نرم کرده است. یان گراهام، مدیر سابق تحقیقات لیورپول، در کتاب چگونه «لیگ برتر را فتح کنیم» اشاره می‌کند که حقوق بازیکنان معمولاً در ۲۹ سالگی به اوج خود می‌رسد. زمانی که بازیکنانی مانند صلاح و دی بروین به اوایل دهه سی‌سالگی می‌رسند، در بالاترین سطح درآمدی خود قرار دارند.
مشکل اینجاست که عملکرد بازیکنان در بیشتر اوقات در جهت مخالف پیش می‌رود. ثبات بازیکن به عوامل مختلفی بستگی دارد که بسیار منحصر به فرد هستند و پیش‌بینی آنها را به شدت دشوار می‌کند. برای مثال، وین رونی آخرین بازی خود در لیگ قهرمانان را در سال ۲۰۱۶ انجام داد، در حالی که لوکا مودریچ که تنها یک ماه از رونی بزرگ‌تر است، همین هفته گذشته در لیگ قهرمانان بازی کرد.
با این حال، اکثر باشگاه‌ها به اصلی پایبندند که اگرچه صحت آن مورد بحث است، اغلب به باب پیزلی نسبت داده می‌شود: اینکه بهتر است دوران افت یک بازیکن در تیم دیگری سپری شود.
گاهی اوقات، این مسائل بیشتر شبیه خطوط راهنما هستند تا قوانین قطعی. در سال ۲۰۰۹، منچستریونایتد تصمیم گرفت که دیگر هزینه‌های بالا برای بازیکنان بالای ۲۶ سال پرداخت نکند که البته این سیاست خیلی دوام نیاورد. همچنین، در سال‌های پایانی دوران سرمربیگری آرسن ونگر در آرسنال، او تصمیم گرفت که به بازیکنان بالای ۳۲ سال، تنها قراردادهای یک ساله پیشنهاد دهد، هرچند گاهی اوقات استثنا قائل می‌شد.
حتی باشگاه‌هایی که نیازی نمی‌بینند این مسائل را به طور رسمی اعلام کنند، باز هم ترجیح می‌دهند از بازیکنان جوان‌تر استفاده کنند؛ چرا که به طور معمول ارزش بازیکنان در طول زمان و با افزایش سن و قرارداد آنها بیشتر می‌شود.
چلسی نمونه خوبی از این رویکرد است؛ آنها در دو سال گذشته هزینه زیادی برای ساخت جوان‌ترین ترکیب لیگ برتر انجام داده‌اند. از میان بازیکنانی که در دوران مالکیت فعلی باشگاه جذب شده‌اند، تنها یک بازیکن که توسین آدارابیو است، بیش از ۲۵ سال سن دارد و او هم به صورت رایگان به این تیم پیوست.
لیورپول نیز در ۹ سال اخیر تنها دو بار هزینه‌ای برای بازیکنی بالای ۲۷ سال پرداخت کرده است و تاتنهام نیز آخرین بار در سال ۲۰۲۰ چنین هزینه‌ای انجام داد.
تأثیر این موضوع مشهود بوده است: در فصل گذشته، تنها ۱۱۷ بازیکن که سن آنها بالای ۳۰ سال بود، در لیگ برتر حضور داشتند؛ این پایین‌ترین رقم حضور بازیکنان بالای ۳۰ سال در لیگ برتر، از سال ۲۰۰۸ تاکنون بوده است. با توجه به تحلیل داده‌ها، افزایش سرعت بازی و هوشمندتر شدن مالکان باشگاه‌ها، این نتیجه حاصل شده که فوتبال در اصل، ورزش جوانان است.
اگرچه این موضوع از نظر مالی منطقی به نظر می‌رسد، منطق آن از دیدگاه ورزشی چندان قابل اثبات نیست. تحقیقات نشان می‌دهد که با وجود افت جسمانی بازیکنان بالای ۳۰ سال، آنها در بیشتر مواقع توانایی‌های «فنی-تاکتیکی» خود را حفظ کرده و حتی در این زمینه پیشرفت می‌کنند.
نمونه‌هایی مانند کریم بنزما، روبرت لواندوفسکی، اولیویه ژیرو، و البته کریستیانو رونالدو و لیونل مسی نشان می‌دهند که بازیکنان می‌توانند تا اواسط یا حتی اواخر دهه سی زندگی خود در بالاترین سطح بازی کنند. با پیشرفت‌هایی که در زمینه تغذیه، تمرینات بدنسازی و روش‌های ریکاوری حاصل شده است، این موضوع چندان هم تعجب‌آور نیست. شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد بازیکنان در گذشته بسیار سریع‌تر دچار افت می‌شدند.
این همان معمایی است که لیورپول و منچسترسیتی باید حل کنند. سنت باشگاه یک چیز می‌گوید اما علم شاید نظر دیگری داشته باشد. این موضوع ممکن است به طور کامل، تا حدی یا به هیچ وجه، درباره صلاح و دی بروین صدق نکند. هر دو در اوج دریافتی دوران حرفه‌ای خود قرار دارند اما به احتمال بسیار زیاد از اوج آمادگی جسمانی‌شان عبور کرده‌اند. اینکه چقدر از این سراشیبی را طی کرده‌اند قابل تخمین است اما با قطعیت نمی‌توان درباره آن حرف زد.
لیورپول پیش‌تر تلاش کرده بود تا با استفاده از همان روش‌های تحلیلی که این باشگاه را به جمع قدرت‌های برتر فوتبال اروپا بازگرداند، دوران پایانی حرفه صلاح را پیش‌بینی کند. به احتمال زیاد، در جریان مذاکرات جدید تمدید قرارداد او، دوباره همین رویکرد را بررسی کرده‌اند.
با این حال، عوامل دخیل در این ارزیابی، نتیجه‌ای قطعی به شما نمی‌دهند. صلاح در بیشتر دوران حرفه‌ای خود از مصدومیت‌های جدی دور بوده است اما سبک بازی انفجاری او که به طور معمول با بالا رفتن سن تأثیر بیشتری می‌پذیرد، نگران‌کننده است. از طرف دیگر، شروع به نسبت کند او در حرفه‌اش، از جمله دوران کم اثرش در چلسی و وضعیت بدنی عالی او، به احتمال زیاد به نفعش باشد.
دوران صلاح در لیورپول چندین فصل طولانی و فرسایشی داشته است؛ فصل‌هایی که در آن او بخشی از تیمی بود که فوتبال پرفشار و طاقت‌فرسایی بازی می‌کرد. با نگاهی به گذشته، به نظر می‌رسد بسیاری از هم‌تیمی‌های سابقش مانند جورجینیو واینالدوم، روبرتو فیرمینو و جوردن هندرسون، مدت کوتاهی پس از ترک باشگاه علائم فرسودگی و افت نشان داده‌اند. در اینجا هیچ پاسخ یا نتیجه‌گیری ساده‌ای وجود ندارد.
اما از دیدگاه بیرونی، این موضوع شاید چیزی بی‌‌ربط و مبهم به نظر برسد. صلاح در پارکینگی در ساوتهمپتون گفت:
هواداران مرا دوست دارند و من هم آنها را دوست دارم.
او نقشی کلیدی در شروع طوفانی لیورپول در این فصل داشته و طبق برخی آمارها و معیارها، همچنان از نظر عملکرد در اوج خود قرار دارد. هواداران، همان‌طور که بنرهای آنفیلد نشان می‌دهند، حاضرند هرچه او بخواهد پرداخت کنند اما نظر متفاوت باشگاه در این مورد باعث افزایش ناامیدی آنها شده است. اگر دی بروین نیز بتواند با درخشش خود منچسترسیتی را از افت خارج کند، به‌احتمال زیاد واکنش هواداران اتحاد نیز مشابه خواهد بود.
باشگاه‌ها معمولاً دارای دوگانگی هستند. از یک سو، به‌عنوان نهادهای احساسی شناخته می‌شوند که پیوندی عمیق با احساسات و خواسته‌های هواداران خود دارند و تحت تأثیر آنها قرار می‌گیرند. از سوی دیگر، آنها سازمان‌هایی منطقی و تجاری هستند. گاهی این دو جنبه به‌طور کامل با هم هماهنگ و همخوان می‌شوند اما در مواقعی نیز باعث تنش شده و تضادی میان وفاداری احساسی و تصمیم‌گیری‌های منطقی به وجود می‌آید.
عملکرد لیورپول نشان می‌دهد که اولویت‌های آنها تنها مالی نیست. تابستان گذشته، آنها فرصت داشتند صلاح را با تنها یک سال مانده به پایان قراردادش، به یک باشگاه عربستانی با مبلغی حدود ۱۵۰ میلیون پوند بفروشند اما تصمیم گرفتند این کار را نکنند. علاوه بر این، مذاکره نماینده صلاح، رامی عباس عیسی، با باشگاه نشان می‌دهد که لیورپول مایل به حفظ اوست، مرحله‌ای که برخی از هم‌تیمی‌های سابق او حتی به آن نرسیدند.
در چنین مواقعی، باید تصمیم دقیقی گرفته شود، درست مانند تصمیمی که منچسترسیتی باید بگیرد، زمانی که کوین دی بروین احساس کند لحظه صحبت درباره آینده‌اش فرا رسیده است. در سال ۲۰۲۱، زمانی که دی بروین آخرین قراردادش را امضا کرد، منچسترسیتی از یک شرکت تحلیل داده استفاده کرد تا شواهد محکمی درباره ارزش او برای تیم ارائه دهد. اما این بار، چنین اطمینانی ممکن نخواهد بود؛ نه آنها و نه سیتی نمی‌توانند پیش‌بینی کنند که دی بروین به‌عنوان یک بازیکن پا به سن گذاشته چه عملکردی خواهد داشت. همه بازیکنان پیر می‌شوند اما هر بازیکن تنها یک بار این مرحله را تجربه می‌کند.
بازیکنان، مانند هواداران، معمولاً در لحظه زندگی می‌کنند و فرض می‌کنند که آینده شبیه امروز خواهد بود اما باشگاه‌ها نمی‌توانند چنین رویکردی داشته باشند. آنها می‌دانند که تمدید قرارداد با بازیکنانی مثل محمد صلاح یا دی بروین برخلاف منطق و قوانین نانوشته آنهاست و به نوعی سرمایه‌گذاری در دوران افول بازیکن محسوب می‌شود. کاری که باشگاه‌ها باید انجام دهند، این است که مشخص کنند تا چه حد آماده پذیرش ریسک هستند.
یادداشتی از وب‌سایت اتلتیک نوشته روری اسمیت
source