کره شمالی و ورزش؛ از ارسال تیم‌های متحد با کره جنوبی به المپیک و پذیرایی از دنیس رادمن تا فقر و بازآموزی

طرفداری | کره شمالی به‌نوعی مرموزترین کشور جهان است. کشوری نسبتاً کوچک در شرق آسیا که دهه‌هاست با کره جنوبی در حالت جنگی قرار دارد. آنها یک مرتبه به جام‌ جهانی رسیدند و یازده مرتبه در المپیک با مقاطع مختلف فاصله شرکت داشته‌اند. ماحصل این شرکت حضور 

391 ورزشکار و کسب 61 مدال بوده است. این آمار 6.1 المپین به ازای هر مدال را اگر در نظر داشته باشیم (با نادیده گرفتن اینکه کره شمالی در ورزش‌های به ندرت به المپیک رسیده) آنها را می‌توان بین کشورهای موفق در این معیار المپیک جا داد. اما چطور چنین چیزی برای کشوری تا این اندازه فقیر ممکن است؟ آیا کلکی در کار است؟ سعی می‌کنیم به این سوالات جواب بدهیم. پیش از همه، نگاهی به آمار کره شمالی در تاریخ المپیک خواهیم انداخت. 

بررسی آماری کره شمالی در تاریخ المپیک

دوره‌های حضور کره شمالی در المپیک را می‌توان به دسته‌های زیر تقسیم کرد:

• 1896 تا 1928: عدم شرکت 
• 1932 و 1936: شرکت زیر پرچم ژاپن استعماری
• 1948 تا 1968: عدم شرکت
• 1972 تا 1980: شرکت مستمر
• 1984 و 1988: عدم شرکت
• 1992 تا 2016: شرکت مستمر
• 2020: عدم شرکت
• 2024 پاریس: شرکت
• بهترین دوره‌ها:
  • 1992 بارسلونا: 4 طلا، پنج برنز و رتبه شانزدهم (64 المپین)
  • 2012 لندن: 4 طلا، سه برنز و رتبه بیستم (51 المپین)
  • 1976 مونترال: یک طلا، یک نقره و رتبه بیست‌ویکم (38 المپین)
  • 1972 مونیخ: یک طلا، یک نقره و یک برنز و رتبه بیست‌ودوم (37 المپین)
• بدترین دوره‌ها: 
  • 2024 پاریس: بدون طلا، دو نقره و چهار برنز و رتبه شصت‌وهشتم (16 المپین)
  • 2000 سیدنی: یک نقره و سه برنز و رتبه شصتم (31 المپین)
  • 2004 آتن: چهار نقره و یک برنز و رتبه پنجاه‌وهفتم (36 المپین)
  • 2008 پکن: دو طلا، دو نقره و دو برنز و رتبه سی‌وچهارم (63 المپین)

مدال‌های کره شمالی در المپیک

وزنه‌برداری بیشترین سهم را برای کره شمالی داشته است. آنها تاکنون پنج طلا، هشت نقره و پنج برنز در تاریخ وزنه‌برداری المپیک به دست آورده‌اند. پس از آن کشتی جا می‌گیرد که سه طلا، دو نقره و پنج برنز از آن کسب شده است. ژیمناستیک سه طلا، بوکس دو طلا و جمعاً هشت مدال، جودو دو طلا و جمعا هشت مدال و تیراندازی یک طلا و جمعاً سه مدال دیگر ورزش‌هایی هستند که باعث کسب طلا برای این کشور شده‌اند. در تنیس روی میز و شیرجه هم جمعاً هفت مدال کسب شده‌ است. یکی از جالب‌ترین مدال‌های کره شمالی ولی به المپیک 1972 بازمی‌گردد که در والیبال زنان، با شکست کره جنوبی در رده‌بندی به مدال برنز رسیدند. 

کیم ایل و ریم یونگ سیم، دو ورزشکار کره شمالی در رشته‌های کشتی و وزنه‌برداری بودند که موفق به کسب دو مدال طلا در دو المپیک مختلف شدند. همینطور کای سان هوی جودوکای این کشور موفق به کسب یک طلا، یک نقره و یک برنز از سه المپیک شده است. 

بازگشت پس از هشت سال به المپیک

در پاریس، کره شمالی پس از یک دوره غیبت به مسابقات المپیک بازگشت. دولت این کشور به دلیل نگرانی ها بابت بیماری کرونا، از مسابقات 2020 کناره گیری کرده بود. در نتیجه، کمیته بین المللی المپیک آنها را برای شرکت در مسابقات المپیک زمستانی نیز کنار گذاشت. این محرومیت تمام شد اما برنامه ورزشکاران این کشور در پاریس، فراتر از کسب مدال بود. آنها باید رابطه خود را با مسابقات المپیک درست می‌کردند. به‌خاطر انزوای سیاسی، المپیک یکی از تنها رویدادهایی است که کره شمالی می‌تواند خود را در مجامع بین‌المللی به رخ بکشد و بین سازمان‌های بین‌المللی، کمیته بین‌المللی المپیک مهم‌ترین شریک آنها به شمار می‌رود.

از سال 2014 تاکنون، این کمیته به کره شمالی مبالغ زیادی برای گسترش ورزش اختصاص داده است. با برنامه‌ی اتمی کره شمالی، طی دو دهه اخیر و تحریم‌ها، این مبالغ جز معدود مبالغی است که به صورت ارزی و قانونی وارد این کشور می‌شود. وقتی کره شمالی از حضور در المپیک 2020 کناره‌گیری کرد، تزریق این مبالغ نیز متوقف شد. در نتیجه المپیک پاریس فرصت خوبی برای کره شمالی بود تا روابط خود با کمیته بین‌المللی المپیک را بهبود بخشد و در نتیجه نه فقط احترام، که پول لازم را به دست بیاورد. همینطور کره شمالی می‌خواهد که قدرت بیشتری در کمیته بین‌المللی المپیک به دست بیاورد. آنها تا 2018 عضوی به نام چنگ اونگ در جمع اعضای منتخب این کمیته داشتند.

برای بیش از دو دهه «چنگ» کسی بود که ارتباط کره شمالی و این ارگان جهانی را حفظ می‌کرد. بازنشستگی او، حفره‌ای در دیپلماسی ورزشی کره شمالی به وجود آورد که ممکن است وزیر ورزش آنها «کیم ایل گوک» بتواند آن را پر کند. کیم، به‌عنوان رئیس کاروان اعزامی کره شمالی در پاریس حاضر بود. او همان کسی است که امضایش سبب شد کاروان کره شمالی و جنوبی، تحت نام شبه‌جزیره کره در المپیک زمستانی پیونگ‌چانگ رژه بروند. او همان کسی بود که در دیدار توماس باخ رئیس کمیته بین‌المللی المپیک از کره شمالی در سال 2018، به آقای رئیس خوش‌آمد گفت.

با این حال بیشتر از هرچیز دیگر، اتفاقی که در پاریس، کره شمالی را به سطح اخبار برد، ارتباطی به دیپلماسی ورزشی نداشت. وقتی مدال‌های تنیس روی میز داده میشد، ورزشکاران از کره جنوبی و شمالی روی جایگاه‌های آن ایستاده بودند. سلفی ورزشکاران دو کشور، طی چند لحظه به کل جهان مخابره شد و به یکی از ماندگارترین لحظات المپیک پاریس تبدیل شد. باتوجه به اینکه دو کشور دهه‌هاست در شرایط جنگی به سر می‌برند، مسائل اینچنین از سوی ارگان‌های بالادستی در کره شمالی بررسی می‌شوند.

از سوی دیگر مسئله‌ای که نمایندگان کره شمالی در پاریس دائما با آن درگیر بودند، یاد دادن نام کشورشان به خبرنگاران و مسئولین برگزاری بود. آنها اصرار دارند که نام کشورشان نباید کره شمالی، بلکه «جمهوری خلق دموکراتیک کره» خوانده و نوشته شود. چند ماه قبل، سرمربی تیم فوتبال زنان کره شمالی قبول نکرده بود که جواب خبرنگار اهل کره جنوبی را بدهد؛ مسئله این بود که این خبرنگار از تیم رقیب، به عنوان کره شمالی یاد کرده بود. مسئله برای حاکمان کره شمالی، نشان دادن عزت ملی‌شان است. در حالی که کره جنوبی آنها را کشوری مستقل در نظر نمی‌گیرد، آنها نظری متفاوت در مورد خود دارند.

وزنه‌برداری همیشه یکی از رشته‌های مدال‌آور برای کره شمالی بوده اما هیچ وزنه‌برداری از این کشور به پاریس نیامد. موضوع به وادا مربوط است که اعلام کرده بین 2019 تا اواخر 2023 اجازه‌ی ورود به کره شمالی را برای گرفتن تست دوپینگ پیدا نمی‌کرد. 

با وجود بازگشت کره شمالی به المپیک، آنها با مشکلاتی روبرو هستند. روسیه که ورزشکاران اجازه حضور در المپیک زیر پرچم کشورشان را به دست نیاوردند، اعلام کرده که تورنمنتی به نام «مسابقات دوستی جهانی» از 2025 برگزار خواهد کرد. از آنجا که کره شمالی یکی از نزدیک‌ترین متحدان روسیه به شمار می‌رود، روس‌ها انتظار دارند که دولت پیونگ‌یانگ بهترین ورزشکاران خود را به این تورنمنت ارسال کند. اما از سوی دیگر کمیته بین‌المللی المپیک احتمالاً برای هر ورزشکاری که در این مسابقات حاضر شود، محرومیت از المپیک در نظر خواهد گرفت. کره شمالی باید انتخاب کند که توجه کدام گروه را بیشتر نیاز دارد. طی ماه‌های آینده جواب این سوال مشخص خواهد شد.

دیپلماسی ژیمناستیک

وقتی سیمون بایلز در پاریس سومین مدال طلایش از این المپیک را جشن می‌گرفت، یکی از کسانی که او را تشویق می‌کرد از رقیبانش بود؛ «ان چانگ اوک» از کره شمالی. «ان» که 21 ساله است، برای دوربین‌های تلویزیونی دست تکان داد و حداقل یکی از رقبایش در فینال را به آغوش کشید. با شرایطی که کشور او دارد و انتظاراتی که مقامات از ورزشکاران دارند، چنین واکنشی چیزی نادر بود.

تصمیم پیونگ‌یانگ برای فرستادن ورزشکاران به مسابقات که منجر به سلفی با ورزشکار کره جنوبی نیز شد، امیدها را برای بیرون آمدن این کشور از انزوا افزایش داده است. در حالی که رسانه معتبر آمریکایی AP  اولین شعبه خود را در پیونگ‌یانگ افتتاح کرد، ژورنالیست آن «ژان اچ لی»، عملکرد کاروان کره شمالی در پاریس را عالی توصیف کرد. شرکت در مسابقات، تلاشی برای ادغام در جامعه بین‌المللی بود. صرفنظر از وضعیت برنامه هسته‌ای آنها، که همیشه مانند فیلی در اتاق است (اصلاحی به معنی اینکه چیزی بزرگ که کسی از آن صحبت نمی‌کند).

کسب دو مدال نقره در پاریس، بسیاری از ناظران که هیچوقت نمی‌دانند باید چه انتظاری از کره شمالی داشته باشند را شگفت‌زده کرد. با این حال کسب مدال تنها هدف دولت پیونگ‌یانگ نیست. برای آنها حضور در مسابقات جهانی، تلاشی برای ساختن جلوه‌ای از کشوری نرمال است.

در پاریس در حالی که آمریکایی‌ها زیادی از جمله لیدی گاگا، آریانا گرانده، تام کروز و استوپ داگ برای دیدن بازی بایلز آمده بودند، کسی برای تشویق «ان» حاضر نبود. مردم کره شمالی به‌ندرت اجازه‌ای جهت خروج از کشور به دست می‌آوردند. حتی بعید به نظر می‌رسد که مردم کشور او، قادر به دنبال کردن مسابقه‌اش بوده باشند چون مسابقات در کره شمالی پخش نمی‌شود. از دیگر مسائل قابل‌ذکر در خصوص کاروان کره شمالی در پاریس، این بود که تیم دونفره تنیس روی میز این کشور در کنفرانس مطبوعاتی شرکت کردند.

ناظرین سیاسی زیادی باور دارند که حتی سلفیِ گرفته‌شده در پاریس توسط ورزشکاران کره جنوبی و کره شمالی، با رضایت دولت پیونگ یانگ بوده است. خانواده کیم، حاکمان کره شمالی بارها اعلام کرده‌اند که مشکلی با مردم کره جنوبی ندارند و تنها مشکلشان با دولت این کشور است.

این ورزشکاران برای چندین هفته در معرض دنیای غرب بوده‌اند که بسیار متفاوت از تبلیغات دولتی در کره شمالی است. در نتیجه آنطور که کارشناس امور مربوط به کره شمالی در رادیو BBC توضیح داد، آنها در بازگشت مدتی تحت بررسی قرار می‌گیرند تا نظر مساعدی نسبت به غرب پیدا نکرده باشند. همینطور آنها در دوره‌هایی شرکت می‌کنند که باید خودانتقادی را تمرین کنند؛ بخصوص کسانی که با وجود فرصتی که به دست آوردند، موفق به کسب مدال نشدند.

هنوز مشخص نیست که دیپلماسی ورزشی اخیر کره شمالی قرار است به گفتگوهای جدید با کره جنوبی منجر شود یا خیر. چه اینکه در همان اوایل مسابقات، وقتی مقامات در لحظه‌ای اسم دو کشور را جابه‌جا اعلام کردند، باعث خشم کاروان کره شمالی شدند. وقتی خبرنگاران بیرون استادیوم‌ محل برگزاری ژیمناستیک المپیک با هواداران اهل کره جنوبی صحبت می‌کردند، آنها قانع نشده بودند که اتفاقات رخ‌داده در پاریس منجر به تغییرات چشمگیر خواهد شد. با این حال شاید کنار هم ایستادن ورزشکاران دو کشور، به تمام کره‌ای‌ها بار دیگر متذکر شود که پیش از هر اختلافی، در انسان بودن مشترک هستند.

چیزی که منتظر ورزشکاران کره شمالی است

یکی از مقامات کره شمالی که به طور ناشناس با یکی از رسانه‌های مستقر در کره جنوبی صحبت کرد، تائید کرد که ورزشکاران کره شمالی در بازگشت از پاریس، برای عدم هرگونه نقص ایدئولوژیک بررسی شده‌اند. در کره شمالی، ورزشکاران پس از بازگشت از مسابقات جهانی، معمولی در یک دوره سه مرحله‌ای بررسی می‌شوند. شرایط این بررسی توسط کمیته مرکزی حزب کارگر کره و وزارت فرهنگ و ورزش دیکته و اخذ می‌شود. 

وزارت تبلیغات، یکی از بازوهای اصلی بررسی ورزشکاران در بازگشت از مسابقات اینچنین است. آنها به‌دقت این ورزشکاران را مورد بررسی قرار می‌دهند. بررسی شامل اعمال آنها در طی مسابقات و برداشت‌های آنها از فرهنگ غربی می‌شود.

ورزشکارانی که عملکرد خوبی نداشته‌اند، با انتقاد و حتی مجازات روبرو خواهند شد. در دوره‌های پیش، مواردی بوده که ورزشکاری که نتوانست انتظارات را عملی کند، ماه‌ها مجبور به کار بدون مواجب شده باشد.

پس از این مراحل، ورزشکاران باید در کلاس‌های خودانتقادی حاضر شوند. در این کلاس‌های عمومی، آنها باید به رفتارها و حتی صحبت‌های اشتباه خود اعتراف کنند.  برای مثال اگر ورزشکاری از کره شمالی طی مسابقات هرگونه ارتباطی با ورزشکاری خارجی داشته باشد، باید در مورد آن صحبت کند تا با مشکلات سیاسی و قانونی به دلیل پنهان‌کاری روبرو نشود.

از همین رو دو ورزشکاری که با ورزشکاران کره جنوبی سلفی گرفتند، ممکن است با مجازات روبرو شوند. ورزشکاران کره شمالی «ری» و «کیم» لبخندزنان در کنار ورزشکاران کشوری ایستاده بودند که به نظر دولت کره شمالی، دشمن شماره یک آنهاست. طبق گزارش، این مسئله باعث ناراحتی مقامات کشور شمالی شده است.

بررسی‌های مقامات از المپین‌ها، احتمالا یک ماه به طول خواهد انجامید.

تلاش کره شمالی برای تبدیل به غول ورزشی

در سال 2022 پس از دو سال انزوای کامل، کره شمالی به مسابقات ورزشی بازگشت. آنها هیچ‌وقت قدرت بزرگی در ورزش نبوده‌اند اما همیشه از دهه 70 علاقه به میزبانی از مسابقات ورزشی را نشان‌ داده‌اند. همین سیاست‌ها در دوره حکومت هر سه کیم ادامه داشته است.

برنامه ورزشی در کره شمالی به‌عنوان ابزاری جهت کنترل اجماعی توسط حکومتی به کار گرفته شد. دولت دوست دارد از ورزش برای بازسازی تصویر جهانی خود و راهی جهت حفظ ارتباط حداقلی با همسایه جنوبی استفاده کند. دیدگاه غالب خانواده کیم این است که  تنها ورزشکاران می‌تواند پرچم جمهوری ما را در دوره صلح، در کشورهای دیگر به اهتزاز در بیاورند و ازاین‌جهت ورزش بسیار مهم است. بااین‌حال وقتی مشکلات اقتصادی در دهه هشتاد شروع شد و در دهه نود به قحطی بزرگ منجر شد، مسیر پیشرفت کره شمالی برای رسیدن به اهداف مدنظر رهبرانش ناتمام باقی ماند.

طی سال‌های اخیر دولت کره شمالی رشته‌های قدغن سابق مثل گلف، بولینگ، بیسبال و سافتال را قانونی اعلام کرده است. همین‌طور از دهه هشتاد آنها به فرمان رهبر، هزینه‌های زیادی متقبل شدند تا در زمینه‌های علوم فیزیولوژی و تغذیه ورزشی پیشرفت کنند.

آنها دائماً برای میزبانی مسابقات بین‌المللی علاقه نشان می‌دادند. ماراتن پیونگ‌یانگ از دهه هفتاد تاکنون برگزار شده و از ابتدای هزاره، خارجی‌ها هم اجازه شرکت گرفته‌اند. بااین‌حال طی سال‌های اخیر به دلیل همه‌گیری کرونا، این مسابقات برگزار نشد. پس از اینکه کره جنوبی در سال 1981 توانست فرصت میزبانی المپیک را به دست بیاورد، تلاش کره شمالی نیز بیشتر شد. تلاش آنها به طور نسبی در همان دهه جواب داد و توانستند میزبان فستیوال جهانی جوانان و محصلین در سال 1989 شوند. این مسابقات که با حضور 177 کشور برگزار شد، چنین شعاری داشت: اتحاد علیه امپریالیسم با صلح و دوستی.

حتی تلاش برای انجام مسابقه با همسایه جنوبی هم موفق بود. آنها تورنمنتی برای با کره جنوبی با اسم رمز اتحاد در سال 90 برگزار کردند و حتی یک تیم متحد به مسابقات تنیس‌روی‌میز جهانی در سال 1991 فرستادند.  

در سطح جهانی، کشور آنها همچنان در برخی ورزش‌ها به موفقیت می‌رسید. آنها به مدال‌های بسیار زیادی در تنیس‌روی‌میز در دهه‌های هشتاد و نود رسیدند. همین‌طور از طریق «چو هونگ هوی» که یکی از مهم‌ترین نام‌ها در تاریخ تکواندو است با قوانین این ورزش آشنا شدند. هوی، توسط دولت کره جنوبی به دلیل آشنا کردن شمالی‌ها با تکواندو به کانادا تبعید شد و بعدها در سال 1979 به صورت غیرقانونی خود را به کره شمالی رساند؛ جایی که به گرمی از او استقبال شد. در این رشته، آنها بیشترین مدال‌های خود را طی سه دهه اخیر به دست آورده‌اند. بین 1991 تا 2013 کره شمالی 271 مدال در مسابقات آسیایی و جهانی، در تکواندو کسب کرد.

با وجود موفقیت‌های ورزشی، وضعیت بد اقتصادی دهه‌های هشتاد و نود به معنی کاهش بودجه روزافزون ورزش بود. چیزی که سبب شد مربیان ورزشی مجبور به داشتن شغل دوم شوند و این سبب کاهش سطح کیفی عملکرد ورزشکاران نیز شد. وقتی شوروی از هم پاشید، کمک‌های خارجی به حداقل رسید دوره‌ای کشنده از قحطی آغاز شد. آنها قرار بود میزبان بازی‌های زمستانی آسیایی در سال 1995 باشند که پیشنهاد خود را پس گرفتند.

بااین‌حال در همان سال یک سری مسابقات کشتی حرفه‌ای با کمک کمپانی‌های آمریکایی برگزار کردند که تعداد تماشاگران آن به 165 هزار نفر رسید. شاید بزرگترین رویداد مربوط به کره شمالی و ورزش در دهه نود، زمانی بود که در سال 1999 «جونگ سونگ اوک» توانست به قهرمانی ماراتن زنان جهان برسد. مسئله طوری برای کره شمالی مهم بود که روزنامه دولتی، هشت روز پیاپی مقالاتی در مورد آن نوشت.

طی دهه‌ی 2000 موفقیت اصلی برای کره شمالی در فوتبال رقم خورد، بخصوص در تیم‌های زنان. تیم زیر 20 سال آنها به قهرمانی جام جهانی 2006 رسید. تیم مردان هم توانست برای دومین بار به جام جهانی در سال 2010 برسد. همین‌طور در المپیک‌های 2000 و 2004، بازی‌های آسیایی 2002 بوسان و المپیک زمستانی 2006، دو کره زیر پرچم متحد رژه رفتند.

کره شمالی و سیاست ورزش

با رشد دوباره ورزش در دهه 2000، کره شمالی سیستمی را برای پرورش ورزشکاران نخبه به کار بست. مانند سیستم چینی ورزشی، در این سیستم، دولت وضعیت بدنی کودکان را از سنین بسیار پایین تحت‌نظر می‌گیرد. نفراتی که برای رشته‌های ورزشی گوناگون مناسب تشخیص داده می‌شوند، به 220 مدرسه ورزشی مخصوص می‌روند که به kurakbu شهرت دارند؛ این نام به معنی باشگاه ورزشی است. محصیلین این مدارس، از چهار سالگی تمرینات ورزشی هدف‌دار را آغاز می‌کنند و تنها به اندازه‌ی یک سوم دانش‌آموزان دیگر، تحصیل عادی انجام می‌دهند. به‌نسبت بقیه مردم، این بچه‌ها از امکانات بالاتری مانند شانس سفر به تمام مناطق کشور بهره‌مند می‌شوند. کسانی که به ورزشکاران نخبه تبدیل می‌شوند به 11 مدرسه سطح یک منتقل می‌شوند.

وقتی دوره مدرسه تمام می‌شود، نفرات برتر به باشگاه‌های ورزشی منتقل می‌شوند که در گروه‌های سنی 17 تا 26 سال بازیکن جذب می‌کند. از دهه 2000 تاکنون، دولت به قهرمانان ورزشی عناوینی را اختصاص می‌دهد که به کهنه‌سربازهای جنگ کره می‌داد؛ عناوینی مانند قهرمان کارگران یا قهرمان جمهوری.

از وقتی کیم جونگ اون در سال 2011 به قدرت رسید، رژیم او تلاشی دوچندان برای پروپاگاندای داخلی در خصوص پیشرفت‌های ورزشی انجام داد. در نتیجه محبوبیت کیم بیشتر بیشتر شد، هرچند که به نسبت دوره‌ی مربوط به پدرش، در زمینه استعدایابی ورزشی چیز خاصی تغییر نکرده بود. یک تغییری که به وجود آمد این بود که کمیته ورزشی، دیگر زیر نظارت مستقیم کابینه نبود. از دیگر تلاش‌ها می‌توان به این اشاره کرد که یک آکادمی فوتبال بین‌المللی در این کشور افتتاح شد، شش دانشکده ورزشی به وجود آمد و مرکزی نیز برای تحقیقات ورزشی ساخته شد.

رهبر جدید، ورزش کردن را به اوقات فراغت ارتباط داد. چیزهایی مانند ترتیب‌دهی سرگرمی‌ها یا ایام تعطیلات که پیش از این چندان سابقه نداشت. دولت تلاش‌های متعددی برای جا انداختن بیشتر ورزش انجام داد. برای مثال در پیونگ‌یانگ امکاناتی برای اسکیت، زمین‌های عمومی اسب‌سواری، چند پارک آبی یا مسیرهای دوچرخه‌سواری ترتیب داده شد. بیرون از پایتخت هم چندین مرکز تفریحی تابستانی و زمستانی در مقیاس بزرگ ساخته شد.

با اینکه مسابقات پاراالمپیک از دهه شصت شروع شده بود، کره شمالی به این مسابقات توجهی نداشت. آنها معلولین و مجروحین بسیاری داشتند که برخی از کهنه‌سربازان بودند. بااین‌حال دیلی تلگراف در سال 2006 در گزارشی توضیح داده بود که این افراد در شرایطی غیرانسانی، در کمپ‌هایی دور از سایرین نگه‌داشته می‌شوند تا برای مثال تولیدمثل نکنند.  از اوایل دهه گذشته کره شمالی همکاری خود را با نهادهای بین‌المللی مربوط به معلولین شروع کرد و اولین بار در پاراالمپیک 2012، وارد مسابقات شد. آنها در مسابقات پاراالمپیک و پاراآسیایی نیز از آن زمان عموماً شرکت داشته و تلاش کرده‌اند چهره‌ی انسانی‌تری از حکومت خود مخابره کنند.

مانند پدرش، کیم جونگ اون هم اجازه می‌دهد منابع دولتی در حوزه علایقش هزینه شوند. برای مثال چهار مرتبه که دنیس رادمن، یکی از مهم‌ترین بسکتبالیست‌های تاریخ NBA  به کره شمالی آمده، نشانی از همین مسئله است.

با همه تلاش‌هایی که برای رژه کاروان‌های متحد یا حتی ساخت تیم‌های متحد دو کره در دهه قبل انجام شده بود، این تلاش‌ها در سال 2020 و با همه‌گیری کرونا متوقف شد. تا سپتامبر 2023 هیچ ورزشکاری از کره شمالی به هیچ مسابقه‌ای خارج از این کشور اعزام نشد. از آن زمان نیز تاکنون اتفاق مشابهی رخ نداده است. اگرچه کره شمالی در مسابقات آسیایی 2023 توانست در وزنه‌برداری به موفقیت‌های برسد، با وضع کنونی اقتصادی این کشور، بعید است این کشور هرگز بتواند به بلندپروازی‌های ورزشی رهبرانش جامه عمل بپوشاند.

چرا ورزشکاران کره شمالی پناهنده نمی‌شوند؟

در المپیک زمستانی پیونگ‌چانگ کره جنوبی، 22 ورزشکار کره شمالی در رژه افتتاحیه حاضر بودند. آنها پیش و پس از آن در مسابقات جهانی متعددی در کشورهای مختلف، از جمله کشورهای همسایه ورزشکار ارسال کرده‌اند. بااین‌حال هیچ‌وقت ورزشکاری از کره شمالی طی این اعزام‌ها فرار نکرده و پناهنده نشده است. چرایی این مسئله برای بسیاری جای سوال دارد.

بنجامین یانگ که عنوان دکتر در دانشگاه جورج واشنگتن به طور ویژه روی ورزش کره شمالی کار کرده توضیح می‌دهد یکی از دلایل خانواده آنها در کره شمالی است. خانواده‌ها در کره شمالی بسیار به هم نزدیک و به خانواده کیم وفادار هستند. به لحاظ برطرف کردن نیازهای اساسی، آنها زندگی راحتی در پایتخت دارند و اگر خوب عمل کنند، از دولت پاداش خوبی دریافت می‌کنند. چیزهایی مانند یخچال‌فریزر یا حتی آپارتمانی جدید. سیستمی که آنها دارند بسیار شبیه به سیستم شوروی سابق است.  دولت نفرات مناسب برای ورزشکار شدن را از سنین پایین انتخاب می‌کند. همین‌طور ناظرینی وجود دارند که همه‌جا با ورزشکاران هستند. این ناظرین وظایف مختلفی دارند از جمله فراهم‌کردن امنیت، نظارت و ترجمه. هرچیز مشکوکی توسط آنها به دولت گزارش می‌شود. این ورزشکاران تحت تعالیمی از کودکی قرار گرفته‌اند که سبب می‌شود بالاترین حد سانسور را روی خود اعمال کنند.

 به لحاظ نگاهی که مردم کره شمالی دارند، جایگاه ورزشکاران بسیار متفاوت از جایگاه مردم عادی است. ورزشکاران این‌طور به قضیه نگاه می‌کنند که باید بسیار خوشحال باشند که حزب به آنها شانس ورزش و پرواز به کشورهای دیگر را داده است. این توضیحی بود که یک فراری از کره شمالی به مقصد کره جنوبی توضیح داده بود. بعد اضافه کرده بود که اگر آنها فرار کنند، سیلی سختی به صورت رژیم کیم خواهد بود و خانواده آنها در کره شمالی با شدیدترین مجازات‌ها روبرو خواهند شد.

در برچسب یادداشت‌های المپیکی می‌توانید سایر یادداشت‌های اخیر را در خصوص مسابقات پاریس 2024 مطالعه کنید