بمب‌افکن‌ها هدف خاصی را دنبال می‌کنند: یافتن یک هدف و پاک کردن آن از روی صفحه زمین با قدرت آتش حیرت انگیز. این هواپیماها محموله های عظیمی را حمل می کنند و با نشان دادن میزان آسیبی که می توانند وارد کنند، روحیه دشمن را از نظر روانی تضعیف می کنند. گاهی اوقات، دومی مهم تر است.
ما در ادامه این مطلب B25-H Stratofortress ساخت بوئینگ و B-21 Raider ساخت نوثروپ گرومن را با هم مقایسه خواهیم کرد، دو هواپیما با یک هدف یکسان اما فناوری ها و قابلیت های بسیار متفاوت.
فاصله سنی
یکی از مهم ترین تفاوت های این دو هواپیما سن آنهاست. بمب افکن Stratofortress برای اولین بار ۷۲ سال پیش در سال ۱۹۵۲ آسمان را به پرواز زیبای خود مزین کرد. از سوی دیگر، B-21 Raider کمتر از یک سال است که عملیاتی شده است و اولین پرواز خود را در نوامبر سال گذشته به انجام رساند.
B-21 به طور قابل توجهی از نظر فناوری پیشرفته تر از B-52 قدیمی است. با این حال، شکاف بین این دو به لطف قابلیت ارتقاء دومی و برنامه مدرن سازی آن با موتورهای جدید، سیستم های آویونیک و سایر ماژول ها برای حفظ توانایی رزمی اش تا سال ۲۰۶۰ در حال کاهش است.
طراحی های متفاوت
اگرچه هر دو بمب افکن هستند، اما این هواپیماها از فلسفه های طراحی بسیار متفاوتی پیروی می کنند. B-52 دارای طراحی سنتی است که به آن امکان می دهد محموله های بزرگی را حمل کند و در ارتفاعات بالا با سرعت های زیر صوت برای مدت طولانی پرواز کند. در دوران طراحی این بمب افکن، تکنولوژی پنهانکاری هنوز مد نظر نبود، بنابراین کاملاً در رادار قابل شناسایی است.
علاوه بر این، B-52 طبق طراحی خود عملکرد ضعیفی دارد، زیرا قرار نیست به گونه ای پرواز کند که نیاز به قدرت مانور زیادی داشته باشد. حتی سکان آن برای هواپیمایی با چنین جثه ای کوچک است، زیرا بوئینگ از خلبانان انتظار دارد که از نیروی رانش متغیری از هشت موتور برای جبران ضعف سکان کوچک استفاده کنند.
برعکس، B-21 با تمرکز بر پنهانکاری طراحی شده و با تکیه بر موفقیت تنها بمب افکن پنهانکار موفق دیگر تاریخ ساخته شده است: B-2 Spirit. این بال پرنده از طراحی مشابهی برخوردار است، سطح مقطع راداری حداقلی دارد و هر بخش بدنه در بخش بعدی ادغام می شود تا از هرگونه زاویه تیز جلوگیری نماید. بهترین مقایسه نمای جانبی این بمب افکن در حال پرواز احتمالاً یک شاهین در حال شیرجه زدن است.
تفاوت دیگر در تعداد موتورها است. B-52 دارای هشت موتور در آرایش دوتایی است. در مقابل، B-21 از موتورهای دوقلو تعبیه شده در بدنه هواپیما نیرو می گیرد.
تفاوت جثه
اندازه این دو هواپیما کاملاً متفاوت است. از آنجایی که ابعاد دقیق B-21 به راحتی در دسترس نیست، ما این دو را بر اساس آنچه تاکنون در موردشان فاش و علنی شده است مقایسه خواهیم کرد. B-52 حدود ۴۸.۵ متر طول دارشته و طول بال های آن به ۵۶.۴ متر می رسد. در مقایسه، B-21 تنها ۱۶ متر طول داشته و طول بال های آن به ۴۰ متر می رسد. B-21 بسیار کوچکتر از B-52 است. این عمدتاً به دلیل طراحی بال پرنده و نیاز به مقطع راداری کوچک در بمب افکن جدیدتر است.
ظرفیت بار
تفاوت در ظرفیت حمل بار و وزن نتیجه مستقیم تفاوت در اندازه این دو هواپیما است. B-52 دارای وزن خالی ۸۳۲۵۰ کیلوگرم است. وزن B-21 یک سوم وزن B-52 در پیکربندی خالی آن است. هنگامی که به طور کامل بارگیری می شود، حداکثر وزن برخاست Stratofortress به ۲۲۱,۳۲۳ کیلوگرم می رسد، در حالی که این عدد برای Raider تنها ۸۱,۶۴۷ کیلوگرم است.
اطلاعات پیشینه
بمب افکن Stratofortress B-52
غول B-52 تحقق یک فرآیند طولانی و دشوار است که در سال ۱۹۴۶ آغاز شد، زمانی که فرماندهی مواد هوایی ایالات متحده، سلف فرماندهی لجستیک نیروی هوایی ایالات متحده، یک بمب افکن راهبردی دوربرد می خواست که بدون نیاز به پایگاه های پیشرفته و میانجی کشورهای دیگر، بتواند عملیات هایش را انجام دهد. الزامات اولیه شامل سرعت کروز ۴۸۰ کیلومتر در ساعت در ارتفاع ۳۴،۰۰۰ فوتی (۱۰،۰۰۰ متر) و شعاع رزمی ۸،۰۰۰ کیلومتری بود. همچنین این نیرو می‌خواست این هواپیما چندین توپ ۲۰ میلی‌متری و محموله‌ای تا ۴،۵۰۰ کیلوگرم را در حوزه تسلیحات متعارف حمل کند.
بوئینگ قرارداد پروژه موسوم به Model 462 را برنده شد، یک بمب افکن سنتی بال مستقیم با شش موتور توربوپراپ. این اولین طرح از دو طرح در طی دو سال بود که منجر به تولید هواپیمایی شد که نیروی هوایی ایالات متحده عاشقانه آن را BUFF (Big Fat Ugly Fella/F**ker) یا رفیق چاق بزرگ زشت می نامد. بوئینگ مجبور بود انواع مختلفی از این هواپیما بسازد زیرا نیروی هوایی ایالات متحده چندین بار نیازمندی های خود را برای این هواپیما تغییر داد.
این بوئینگ در نهایت هواپیما را با استفاده از B-47 Stratojet به عنوان الگو طراحی کرد، اما بال‌های مایل ۳۵ درجه را در آن به کار گرفت تا بتواند به صورت عمودی تا ۳۰ درجه خم شود، موتورهای توربوفن و ارابه‌های فرود دوچرخه با چرخ‌های بیرون‌گر نوک بال را نیز در آن به کار برد. طرح های اولیه برای B-52 نهایی شامل صندلی های پشت سر هم بود، اما در آخرین لحظه به طراحی صندلی های کنار هم تغییر داده شد، پس از اینکه ژنرال لی‌می، رئیس فرماندهی استراتژیک هوایی، خواستار تغییر آن شد. مدل فعلی، B-52H، در سال ۱۹۶۳ عرضه شد و دارای چندین ارتقاء نسبت به اولین مدل های تولیدی است.
Raider B-21
بمب افکن B-21 آینده بال بمب افکن نیروی هوایی ایالات متحده است. در حالی که انتظار می‌رود این هواپیما در کنار B-52 به فعالیت ادامه دهد، برای جایگزینی بمب‌افکن‌های قدیمی‌تر، از جمله بمب‌افکن‌های Rockwell B-1 Lander و Northrop Grumman B-2 Spirit تا سال ۲۰۴۰ طراحی شده است. این بمب افکن بعد از اتمام سرویس بمب افکن B-52H در سال ۲۰۶۰ جایگزین آن خواهد شد.
برنامه B-21 در سال ۲۰۱۱ آغاز شد و به عنوان یک برنامه دسترسی ویژه تعیین شد که منجر به پنهان ماندن بسیاری از مشخصات و قابلیت های این هواپیما گردید. تنها می دانیم که B-21 بیش از یک بمب افکن خواهد بود. این هواپیما نقش های متعددی از جمله پلتفرمی برای جمع آوری اطلاعات، مدیریت نبرد و رهگیری را بر عهده خواهد داشت.
نورثروپ گرومن بمب افکن B-21 را اولین هواپیمای نسل ششم جهان توصیف می کند. همانند B-2 Spirit، بمب افکن B-21 یک طراحی بال پرنده است که بر روی پنهانکاری متمرکز شده است. بخش اعظم این هواپیما بهینه سازی شده است تا به آن اجازه دهد از سیستم های دفاعی عبور کند. برای مثال، شیشه جلو، همسطح با کابین خلبان قرار می گیرد.
source