پاسخ به یک پرسش جنجالی؛ آیا پپ باید همانند کلوپ، تصمیم به کناره‌گیری بگیرد؟

طرفداری | هر هفته به نظر می‌رسد منچسترسیتی به پایین‌ترین سطح خود رسیده است. پرتگاه عمیق‌تر می‌شود، نقطه اوج جدیدی تعریف می‌شود و بازگرداندن روند نزولی غیرممکن‌تر به نظر می‌رسد.

حتی با وجود امضای قرارداد جدید با پپ گواردیولا، سیتیزن‌ها در حال سقوط آزاد هستند. مصدومیت رودری در سپتامبر، بحرانی را برپا کرد که پایان آن مشخص نیست. شکست ناگهانی این تیم مقابل منچستریونایتد، گواه بر همین موضوع بود.

با هر شکست و هر امتیاز از دست رفته، کمی بیشتر به این فکر می‌کنیم که آیا این مربی کاتالانی از تصمیم خود برای تمدید قرارداد پشیمان است یا خیر. در واقع، ممکن است اهمیتی نداشته باشد. هیچ تضمینی وجود ندارد که گواردیولا تا چه مدت در ورزشگاه اتحاد باقی بماند و از آن‌سو دلیل قانع‌کننده‌ای وجود دارد که او باید واقعاً از تیم جدا شود.

فروپاشی‌های عصبی مکرر در انظار عمومی

پپ گواردیولا، حتی در بهترین روزهایش نیز شخصیتی احساساتی و گاه افراطی است. در بدترین لحظات، او تقریباً از کنترل خارج شده و رفتاری نامتعارف از خود نشان می‌دهد.

پس از آنکه به نظر می‌رسید در واکنش به عملکرد ضعیف تیمش مقابل فاینورد در لیگ قهرمانان اروپا و از دست دادن برتری سه گله، خود را زخمی کرده باشد، مجبور شد به صورت علنی عذرخواهی کند. او در گفت‌وگو با لوکا تونی، هم‌تیمی سابقش، درباره این موضوع گفت: 

بله، من به بینی‌ام ضربه زدم. من گاهی اوقات فردی عصبی هستم. روزهای بدی دارم، اشتباهات زیادی مرتکب می‌شوم و بی‌ادبی مرا عصبی می‌کند. اگر غذایم خوب هضم نشود، نمی‌توانم خوب بخوابم و برای همین همیشه مجبورم شب‌ها شام سبک مثل سوپ بخورم.

عصبانیت شدید او پس از شکست 2-1 خانگی مقابل منچستر یونایتد در روز یکشنبه دوباره نمایان شد. او گفت: 

من از ابتدا می‌دانستم که فصل سختی در پیش داریم، اما فکر نمی‌کردم اینقدر سخت باشد. من سرمربی هستم؛ من باید راه حلی پیدا کنم. من به اندازه کافی خوب نیستم، این ساده است. من خوب عمل نمی‌کنم، این حقیقت دارد.

شور و اشتیاق گواردیولا به فوتبال، او را به یکی از بهترین مربیان تاریخ فوتبال تبدیل کرده است. تماشای او در لحظات موفقیت بسیار لذت‌بخش است، اما نگرانی اصلی زمانی است که اوضاع خوب پیش نمی‌رود. در حال حاضر، پریشانی او به وضوح قابل مشاهده است و بر کل تیم تأثیر گذاشته است.

سقوط به ورطه مورینیوگری

یک لطیفه قدیمی در انگلیس وجود داشت که هوادارانِ لیورپول را به آه و ناله برای گذشته و ادعای اینکه سال آینده «سال آن‌ها» خواهد بود، مشهور کرده بود. به همین دلیل، طعنه مورینیویی گواردیولا، رو به هواداران در آنفیلد، پس از شکست ۲-۰ در ماه گذشته، بسیار کنایه‌آمیزتر جلوه می‌کرد.

وقتی هواداران لیورپولی فریاد می‌زدند که گواردیولا صبح فردا اخراج خواهد شد، او شش انگشت خود را بالا برد تا تعداد عناوین قهرمانی لیگ برتر خود را به رخ بکشد. این حرکت یادآور ژست مشابه ژوزه مورینیو در پایان یک کنفرانس مطبوعاتی بود که پس از شکست سنگین ۳-۰ منچستریونایتد مقابل تاتنهام در اوت ۲۰۱۸، سه انگشت خود را بالا برده بود.

مقایسه با مورینیو حتی به درگیری لفظی بین این دو سرمربی افسانه‌ای نیز گسترش یافت. مورینیو و گواردیولا در مورد ۱۱۵ تخلف مالی ادعایی سیتی با هم به جدل پرداختند و این موضوع، میراث گواردیولا را تحت‌الشعاع قرار داد. پاسخ دادن به این اتهامات و جواب به صحبت‌های مورینیو، به ویژه در شرایط کنونی سیتی و با چالش‌های پیش روی این تیم، حقیقتا ارزشش را نداشت.

سیتی در خوابگردی به سوی بازسازی

باشگاه منچسترسیتی، پس از کسب چهار قهرمانی متوالی در لیگ برتر که دستاوردی بی‌نظیر در تاریخ لیگ بود، اکنون در مسیری برای بازسازی تیم قرار گرفته است. تیمی که زیر نظر پپ گواردیولا و با تکیه بر هسته ثابت و باکیفیت بازیکنانش به این موفقیت‌ها دست یافت. 

با این حال، به نظر می‌رسد چرخش مداوم بازیکنان، همواره نگرانی اصلی این باشگاه بوده است. خرید تابستانی ساوینیو از باشگاه تروا، که زیرمجموعه «City Football Group» است، علی‌رغم شروع امیدوارکننده، هنوز نتوانسته به اندازه کافی به تیم کمک کند. همچنین بازگرداندن ایلکای گوندوعان به تیم، بیشتر شبیه یک تصمیمی احساسی بود.

در سال 2023، سیتی بیش از 230 میلیون پوند برای جذب بازیکنانی مانند متئو کوواچیچ، یوشکو گواردیول، جرمی دوکو، ماتئوس نونس و کلودیو اچه وری هزینه کرد. اگرچه برخی از این بازیکنان درخشش‌هایی داشته‌اند، اما هیچ‌کدام به طور کامل انتظارات را برآورده نکرده‌اند.

در واقع، از زمان شیوع کرونا، تنها خریدهای موفق سیتی ارلینگ هالند و خولیان آلوارز بوده‌اند که البته آلوارز به اتلتیکو مادرید پیوست. مانوئل آکانجی و استفان اورتگا نیز خریدهای ارزانی بودند که عملکرد خوبی داشتند، اما به طور کلی، نرخ موفقیت خریدهای سیتی بسیار پایین بوده است.

علاوه بر این، رشد بازیکنانی مانند کول پالمر، رومئو لاویا، جرمی فریمپونگ و پدرو پورو در تیم‌های دیگر، سوالاتی را درباره عملکرد تیکی بیگیریستین، مدیر ورزشی سابق باشگاه، ایجاد کرده است. به نظر می‌رسد موفقیت‌های سیتی بیشتر مدیون هوش تاکتیکی گواردیولا و ایجاد یک تیم هماهنگ بوده است تا خریدهای گران قیمت.

ستارگان قدیمی بیش از حد ماندگار شدند

یکی از دلایل اصلی افت عملکرد منچسترسیتی، عدم تمایل باشگاه برای کنار گذاشتن بازیکنان قدیمی و با تجربه است. بازیکنانی که زمانی ستون‌های دفاعی تیم محسوب می‌شدند، مانند کایل واکر، حالا به بازیکنانی تبدیل شده‌اند که مرتکب اشتباهات زیادی می‌شوند و جایگاهشان در تیم به خطر نمی‌افتد. 

برناردو سیلوا نیز که عملکرد قابل قبولی ندارد، بارها درخواست جدایی داده که باشگاه با آن مخالفت کرده است. ادرسون، دروازه‌بان اصلی تیم، نیز با مشکلات زیادی روبرو بوده و حتی به طور موقت از ترکیب اصلی خارج شده است. جک گریلیش، که با قیمتی بسیار بالا خریداری شد، نیز نتوانسته انتظارات را برآورده کند و عملکرد ضعیفی داشته است.

هرچند همه این بازیکنان در تاریخ باشگاه ماندگار خواهند شد، اما نشانه‌های افول آنها از دو فصل پیش نمایان شده بود. با توجه به موفقیت‌های زیادی که این بازیکنان برای باشگاه به ارمغان آورده‌اند، باشگاه برای کنار گذاشتن آنها تردید داشت و حالا مشخص شده که این تصمیم اشتباه بوده است.

وقتی همه زمین می‌خورند، مقصر مربی است

وقتی یک تیم به شدت در حال سقوط است، انگشت اتهام به راحتی به سمت مربی نشانه می‌رود. حتی ستارگانی مثل هالند، فودن و دی بروین هم عملکرد بسیار ضعیفی دارند. در چنین شرایطی، به نظر می‌رسد مربی اصلی‌ترین عامل این ناکامی‌هاست. اوست که ترکیب تیم را انتخاب می‌کند، سیستم بازی را تعیین می‌کند، تاکتیک‌ها را مشخص می‌کند و به طور کلی جو تیم را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

«اثر اولیه مربی جدید» به این دلیل رخ می‌دهد که تیم در بدترین وضعیت خود قرار دارد و آمدن یک مربی جدید می‌تواند با ایجاد تغییرات و ایجاد انگیزه، به تیم روح تازه‌ای ببخشد. از دست دادن کنترل رختکن برای هر مربی ممکن است اتفاق بیفتد و نشانه ضعف نیست.

گواردیولا مسئولیت این وضعیت را پذیرفته و حتی به این موضوع اشاره کرده که اگر نتایج بهبود نیابد ممکن است اخراج شود. البته بعید است که باشگاه سیتی چنین تصمیمی بگیرد، اما اینکه گواردیولا چنین حرف‌هایی می‌زند، نشان می‌دهد که وضعیت تیم چقدر وخیم شده است.

مقاومت؛ او تسلیم نمی‌شود

گواردیولا، در همان حالی که در مورد احتمال اخراج خود صحبت می‌کرد، تاکید داشت که از چالش کناره‌گیری نخواهد کرد و معتقد است که باید خودش سیتی را از این باتلاق بیرون بکشد و دوباره به رقابت بازگرداند. او اخیراً گفت: 

اگر الان باشگاه را ترک کنم، پشیمان خواهم شد. حتی بدتر، ممکن است دیگر نتوانم راحت بخوابم. ترک کردن باشگاه در این وضعیت غیرممکن است. آنها می‌توانند مرا اخراج کنند. این می‌تواند اتفاق بیفتد. اما اینکه من الان باشگاه را ترک کنم؟ هیچ شانسی وجود ندارد. 

وقتی احساس کنم زمان رفتن است، خواهم رفت. آنچه انجام داده‌ایم، انجام داده‌ایم. از آن کاملا راضی هستیم. در حال حاضر هدف من این نیست که زندگی حرفه‌ای خود را در جایی دیگر ادامه دهم.

در نهایت، این همان گواردیولا است. او اهل فرار از چالش نیست، به ویژه اکنون در باشگاهی که تصویر مدرن آن را با آزادی کامل شکل داده است.

آیا پپ باید همانند کلوپ، تصمیم به کناره‌گیری بگیرد؟

با این حال، این چالشی کاملاً بی‌سابقه برای گواردیولا است. به جز اولین فصل حضورش در سیتی، او در تمام سال‌های مربیگری خود برای کسب عنوان قهرمانی جنگیده است. او به رقابت برای قرار گرفتن در چهار تیم برتر یا بازسازی تیم عادت ندارد؛ بلکه به پیشروی سریع و مقاومت در برابر پیشروی رقبای مدعی عادت کرده است.

در نهمین سال حضورش در اتحاد، دیر یا زود مشخص بود که گواردیولا کنترل محکم خود بر لیگ برتر را از دست خواهد داد؛ اینکه مربی‌ای با چنین سابقه درخشانی، بالاخره با مشکلات جدی‌تر از کسب عنوان نایب قهرمانی روبرو خواهد شد. کار پاکسازی تیم را بسیار دشوار کرده است.

اگر سیتی در پرونده‌اش علیه لیگ برتر محکوم شود. بازسازی تیم برای هر مربی‌ای کار آسانی نیست، چه برسد به کسی که نزدیک به یک دهه فقط موفقیت را تجربه کرده است. مدت قرارداد گواردیولا شاید دیگر مهم نباشد. همانطور که یورگن کلوپ در ژانویه نشان داد، مربیانی با این میزان محبوبیت، در نهایت خودشان تصمیم‌گیرنده هستند.

کلوپ موفق شد لیورپول را به مسیر موفقیت بازگرداند و قبل از کناره‌گیری، از دستاوردهایش لذت برد. او می‌توانست با افتخارات بیشتری از تیم خداحافظی کند، اما پایه‌های موفقیت آرنه اشلوت در این فصل را مستحکم کرد.

سیتی، با توجه به شرایط فعلی، در مسیر لیورپول پس از رفتن کلوپ قدم برنمی‌دارد؛ بلکه بیشتر شبیه منچستریونایتد پس از فرگوسن و آرسنال پس از ونگر است. اگر گواردیولا بتواند تیمش را دوباره به اوج برگرداند، دستاورد بزرگی خواهد بود و احتمالاً از او به عنوان بهترین مربی تاریخ یاد می‌شود. اما آیا واقعاً می‌توان صور کرد که چنین اتفاقی در حال حاضر رخ دهد؟

شان والاس برای گل