زنگ تعطیلی گردشگری در دولت چهاردهم

محسن حاجی‌سعید 

اجرای قانون عفاف و حجاب در کشور، هرچند با نیت حفظ ارزش‌ها و هنجارهای دینی تدوین شده است، اما پیامدهایی را در عرصه‌های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و حتی اعتقادی به همراه خواهد داشت. این قانون‌ نه‌تنها با چالش‌هایی در پذیرش داخلی روبه‌رو‌ست، بلکه می‌تواند جایگاه بین‌المللی ایران، به‌ویژه در حوزه گردشگری را با آسیب‌های جدی مواجه کند. در صورت اجرای این قانون، فعالان صنعت گردشگری نگرانی‌ها و چالش‌های زیر را پیش‌بینی می‌کنند و خواستار ورود حاکمیت برای توقف اجرای آن هستند:

1. تشدید ایران‌گریزی و قوانین سخت‌گیرانه؛‌ که می‌تواند تصویر ایران را به‌ عنوان یک مقصد گردشگری امن و فرهنگی مخدوش کرده و موجب افزایش ایران‌گریزی در سطح بین‌المللی شود.

2. آسیب به اعتبار جهانی گردشگری ایران؛‌ که به‌ عنوان مقصدی با محدودیت‌های اجتماعی و فرهنگی معرفی خواهد شد که نتیجه آن کاهش ورود گردشگران بین‌المللی است.

3. تبدیل گردشگری به ابزار تبلیغات ایدئولوژیک؛ الزام دفاتر گردشگری به اجرای این قانون این صنعت را از کارکرد فرهنگی و اقتصادی خود دور کرده و به ابزاری برای اهداف ایدئولوژیک تبدیل می‌کند که با باورهای متنوع گردشگران، سازگار نیست.

4. مهاجرت نیروی انسانی و سرمایه‌گذاران؛ کنترل‌های سخت‌گیرانه بر شاغلان صنعت گردشگری و دخالت‌های غیرضروری، به خروج نیروی متخصص و ناامیدی سرمایه‌گذاران منجر خواهد شد و این صنعت را به ورطه رکود می‌کشاند.

5. تشدید بحران اقتصادی؛ در شرایطی که کشور با چالش‌های اقتصادی عمیقی مواجه است، اجرای قوانینی که فقط هزینه‌تراشی کرده و منابع درآمدی مانند درآمدهای ارزی حاصل از گردشگری را کاهش می‌دهد، غیرمنطقی و آسیب‌زا به نظر می‌رسد.

6. کاهش ورود گردشگران خارجی؛ الزام به رعایت این قوانین، حتی برای گردشگران مسلمان می‌تواند به ترس از برخورد قضائی منجر شده و بسیاری را از سفر به ایران منصرف کند.

7. هزینه‌های حقوقی و دیپلماتیک؛ اعمال مجازات بر اتباع خارجی می‌تواند تنش‌های دیپلماتیک ایجاد کند و به روابط بین‌المللی کشور آسیب بزند.

8. رکود کامل صنعت مهم گردشگری؛ درنهایت، کاهش شدید ورود گردشگران خارجی و درآمدهای ارزی، این صنعت را به تعطیلی کشانده و زنگ خطری جدی برای آینده اقتصادی کشور به صدا درمی‌آورد.

پیام پایانی

اجرای این قانون، به بیانی ساده، زنگ تعطیلی گردشگری را در دولت چهاردهم به صدا درخواهد آورد.

به‌جای تصویب چنین قوانینی که نتیجه‌ای جز تفرقه داخلی و بحران بین‌المللی ندارد، باید به راهکارهایی مبتنی‌بر همبستگی اجتماعی و تعامل جهانی روی آورد. گردشگری ایران نیازمند فضایی آزاد، ایمن و جذاب برای گردشگران خارجی است، نه محدودیت‌هایی که دستاوردهای سال‌ها تلاش این صنعت را نابود کند.