موسیقی و فوتبال؛ طنین سمبولیسم و هویت، اتحاد و امید

اختصاصی طرفداری | در دنیای فوتبال، چندین عامل کلیدی وجود دارد که جوهره ضروری آن را تشکیل می‌دهد؛ مشخصاً بازیکنان، تیم‌ها، استادیوم‌ها، پیراهن‌ها و… البته سرودهایی که در استادیوم‌های فوتبال طنین‌انداز می‌شود. این آهنگ‌ها فقط پس‌زمینه‌ای در آغاز یا پایان مسابقه نیست، بسیاری از آن‌ها جزو لاینفک و منسجمی است از تاریخ، شور و هویت یک باشگاه فوتبال.

وقتی تصمیم می‌گیرید از یک مسابقه فوتبال دیدن کنید، نکته مهم به طور طبیعی خود مسابقه است اما جو و هیجانی که هواداران ایجاد می‌کنند تقریباً به همان اندازه اهمیت دارد. آهنگ‌هایی که هواداران در سکوها می‌خوانند بخش بزرگی از تماشای یک مسابقه فوتبال در سراسر دنیا است. بدون جو و اتمسفر جاری در سکوها، حس و حال تفاوتی اساسی دارد. با این سرودها، شعارها و ترانه‌ها است که همه آن چیزی که باید در وجود یک هوادار از اعماق وجود بیدار می‌شود و تجربه تماشای نبرد حال و هوا و حس دیگری می‌گیرد.

 جو حاصله عمدتاً توسط ترانه‌ها و آهنگ‌هایی آغاز می‌شود که از بلندگوهای استادیوم به گوش می‌رسد و با همخوانی هواداران همراه می‌شود و یا با سرودهایی است که تماشاگران با عشق خالص برای تیمشان می‌خوانند.

 بسیاری از هواداران تا جایی پیش می‌روند که برای جو و نه عمدتاً خود بازی، پول و بلیت خود را می‌سوزانند. به‌راحتی می‌توان درک کرد چرا از تماشاگران به‌عنوان یار دوازدهم نامبرده می‌شود. یک شعار یا سرود و ترانه خاص تیم را راه می‌اندازد و به بازیکنان کمک کند تا باتعصب بیشتری توپ بزنند.

در این مطلب به بهانه تشکیل مجدد گروه Oasis و ترانه‌های آلبوم «Definitely Maybe» که در با صدای طرفداران سیتی در اتحاد طنین‌افکن می‌شود به تعدادی از معروف‌ترین آواهای استادیوم‌های فوتبال نگاهی می‌اندازیم و خیلی کوتاه و مختصر به تاریخچه تعدادی از آن‌ها می‌پردازیم. همگی عالی‌اند، فرقی هم نمی‌کند، طرفدار سرسخت تیم باشید یا خیر.

پیش‌ازاین به Oasis و سی‌امین سالگرد آلبوم معروف آن‌ها می‌پردازیم. این شاید بهانه‌ای برای عرض ارادت به آلبوم آن‌ها از کانال فوتبال هم هست، با روی جلدی که فراموش‌ناشدنی است!

تمامی ترانه‌ها که در این مطلب به آن‌ها اشاره می‌شود و صدها آهنگ دیگر که نامی از آن‌ها برده می‌شود وجه اشتراک‌های بسیاری دارند؛ «پیمانی با خود، همراهان و همنشینان در سکوها و تیم و افرادی که به‌عنوان نماینده شما در میدان نبرد به مبارزه می‌پردازند… تقسیم شادی‌ها و دردها است…»

بی‌اغراق مثلاً، فقط از کسانی سؤال کنید که برای اولین‌بار پا به آنفیلد گذاشته‌اند، شکی نداشته باشید با شنیدن و خواندن «تو تنها قدم نخواهی زد» اشک از سر و رویشان جاری شده است. همه این احساس به قدرت موسیقی و فوتبال بازمی‌گردد… به عاشق و معشوق، به عشق…

امیرحسین صدر

27 سپتامبر 2024

بازگشت Oasis در سی سالگی آلبوم Definitely Maybe

در دنیای موسیقی خبر اتحاد و بازگشت مجدد «اُاِی سیس» با آشتی دو برادر عاشق منچسترسیتی و از طرفداران سفت‌وسخت این تیم از دوران کودکی، لیام و نوئل گلگر، دنیای راک اند رول را با تکان عظیمی روبرو کرد.

در سی‌امین سالگرد اولین آلبوم استودیویی Oasis به نام Definitely Maybe (مسلماً شاید) و فروش برق‌آسای بلیط‌ها با ارقامی سرسام‌آور بی‌مناسبت نیست تا درباره روی جلد و عکس این آلبوم محبوب و افسانه‌ای و سی‌ساله که مملو از نشانه‌های فوتبالی است حرف بزنیم.

به همین مناسبت سیتی در دیدار اخیر خود در لیگ قهرمانان با پیراهنی که با طراحی نوئل گالاگر تولید شده بود در میدان ظاهر شد و پپ گواردیولا در جلسه خلق دوباره عکس روی جلد آلبوم با چند تن از بازیکنان سیتی، کایل واکر، ادرسون و آکانجی حضور پیدا کرد.

به گفته باشگاه پیراهن چهارم برای فصل ٢٥-٢٠٢٤، با همکاری نوئل گلگر طرفدار مادام‌العمر و از اعضای خانواده سلطنتی موسیقی بریتانیا طراحی شده است و قهرمان لیگ برتر از اولین آلبوم نمادین Oasis الهام گرفته است.

 این پیراهن شامل خطوطی از «امواج سوپرسونیک آبی دریایی» است و پوما، شرکت سازنده پیراهن، نام آن را بر پایه عنوان آلبوم Definitely City (مسلما سیتی) گذاشته است!

برادران گلگر در تمامی عمر با علاقه زیاد درگیر فوتبال بوده‌اند و در مقابل بعد از اولین آلبوم موفق این دو برادر که بیش از ٨ میلیون نسخه آن در سراسر جهان به فروش رسید، من سیتی با استقبال عموم هواداران تیم، به طور منظم آهنگ‌های Oasis را قبل و بعد از هر بازی در استادیوم پخش می‌کند. هر دو برادر اغلب در مسابقات داخلی ظاهر می‌شوند و سیتی را در سراسر اروپا دنبال می‌کنند. جای تعجب نیست طرفداران سیتی هر هفته با تعدادی از ترانه‌های این آلبوم هم‌خوانی می‌کنند.

و آوایی که در هر بازی سیتی در اتحاد شنیده می‌شود wonderwall از آلبوم ذکر شده است. باید ببینید و بشنوید تا از خود بیخود شوید!

اهمیت آلبوم Definitely Maybe در دنیای موسیقی انکارناپذیر است و به‌سادگی راه خود را به فولکلور دنیای موسیقی بازکرده است و آنهایی که روی جلد این آلبوم را با چشمان عقابی خود دیده باشند، تصاویر دو بازیکن را می‌بینند که موفقیت مشابهی را در میادین فوتبال داشته‌اند.

یکی از تصاویر که به‌سادگی قابل‌تشخیص است، به یکی از اسطوره‌های سیتی در دهه هفتاد تعلق دارد. «رادنی مارش»، از خوش استیل ترین بازیگران دوران خود که فوتبال را با کیف و لذت و لبخند بازی می‌کرد، تصویر مارش یکی از برجسته‌ترین نمایه‌های عکس روی آلبوم است و در قابی زیر شومینه اتاق در جلد این آلبوم نمادین قرار گرفته است.

مارش ملی‌پوش سابق انگلیس بود و ٩ بازی برای سه شیرها انجام داد و  وقتی در سال ١٩٧٢ با قراردادی ٢٠٠ هزار پوندی از کوبینزپارک رنجرز QPR به سیتی پیوست رکورد نقل‌وانتقالات باشگاه را شکست. او در دوران حضورش در مین رود به ستاره باشگاه تبدیل شد و در ١٣٠ بازی ٣٨ گل به ثمر رساند. بازی‌های دیدنی و شخصیت جذاب و دوست‌داشتنی او بعد از روی جلد آلبوم Oasis موردتوجه نسل‌های جوان‌تر قرار گرفت که آشنایی زیادی با او نداشتند. اینک مارش از شخصیت‌های کالت باشگاه محسوب می‌شود.

شاید خیلی‌ها را متعجب کند؛ اما تصویر جورج بست، اسطوره منچستریونایتد و ایرلند شمالی نیز روی جلد آلبوم دیده می‌شود. تصویر بست روی قاب پنجره در سمت راست قرار دارد. حضور او نشان از اهمیت و بزرگی این بازیگر در منچستر دارد و دوست و دشمن ارادت خاصی به او دارند.

بست در سال ١٩٦٨ درحالی‌که برای یونایتد بازی می‌کرد، توپ طلا را به دست آورد و به‌عنوان یکی از بهترین بازیکن جهان که شهره جهانیان بود، با ١٦١ گل برای این باشگاه فوتبال خود را به پایان رساند. اهمیت بست به‌عنوان سوپراستار که امروزه می‌شناسیم چیزی ورای میادین فوتبال بود. این فوتبالیست استثنایی متأسفانه در پی تلاش‌های بی‌ثمر خود، به‌خاطر سوءمصرف الکل در سن ٥٩ سالگی در سال ٢٠٠٥ درگذشت و مراسم درگذشت او با خیل و حضور جمعیت عظیمی برگزار شد. Oasis بعداً در شهر زادگاه بست، بلفاست، پس از مرگ او ادای احترام کاملی به بست داشت.

یکی دیگر از فوتبالیست‌های دیگر در پشت جلد این آلبوم جایی برای خود دست‌وپا کرد. استیو والش بازیکن سابق سیتی لسترسیتی است.

والش پس از به ثمر رساندن ٢ گل (دومی در دقیقه ٨٤) در فینال پلی‌آف سال ٩٤ مقابل دربی، در سومین تلاش پیاپی سیتی در ومبلی برای دلیل اصلی صعود این تیم به لیگ برتر بود.

جالب است اشاره کنم در تلویزیون کوچک صحنه‌ای از فیلم خوب، بد و زشت به چشم می‌خورد و در پشت جلد آلبوم صحنه‌ای از وسترن معرکه دیگری از سرجیو لئونه، یک‌مشت دلار را می‌بینیم. نول کالاگر از طرفداران جدی برت باکاراک، آهنگ‌ساز و ترانه‌سرای معروف امریکایی است، ترانه‌های معروفی برای بسیاری تهیه کرده و موسیقی فیلم بوچ کاسیدی و ساندنس کید دست‌پخت اوست، ازاین‌رو نیمه پوستری از او در سمت راست تصویر دیده می‌شود.

جولان برادران کالاگر در سیتی فقط به طرفداری و پخش ترانه‌های آن‌ها در استادیوم محدود نمی‌شود. کیت چهارم برای این فصل ٢٥-٢٠٢٤، توسط نوئل گالاگر طرفدار مادام‌العمر و از اعضای خانواده سلطنتی موسیقی بریتانیا طراحی شده است.

قهرمان لیگ برتر از اولین آلبوم نمادین Oasis به مناسبت سی‌امین سالگرد انتشار آن الهام گرفته شده است. به گفته باشگاه، این نوار شامل خطوطی از «امواج آبی دریایی» است و توسط سازنده کیت پوما نام آن را Definitely City گذاشته است.

نوئل گلگر در مورد مشارکت خود در طراحی پیراهن، عشق خود را به باشگاهی که از دوران کودکی دوست داشته ابراز کرده است. باشگاهی که او و برادرش سال‌ها پیش از تغییر سرنوشت سیتی و موفقیت گروه آن‌ها در موسیقی به «مین رود» استادیوم قدیمی سیتی پا می‌گذاشتند و فارغ از عدم موفقیت تیم محبوبشان به تشویق آن‌ها می‌پرداختند:

قبل از هر چیزی سیتی را دوست داشتم، قبل از اینکه موسیقی را شروع کنم، قبل از اینکه بفهمم موسیقی چیست، شیفته سیتی بودم.

آلبوم «مطمئناً شاید» چیزی است که ما را در مسیر قرار داد و تمام چیزی را که باید در مورد ما ابراز می‌کند. آلبوم برای دوره‌ای طولانی زنده مانده است. موسیقی طبقه کارگر، آلبومی مانکونیایی/منچستری. واقعی است. Definnitely Maybe هرگز جادویش را برایم از دست نداد. مانند یک عکس فوری شگفت‌انگیز است و همه چیزی را که باید در مورد ما بیان می‌کند. در سالگرد سی‌سالگی، بارها به آن گوش دادم، لبخند به لبانم می‌آورد، دوران بسیار خوبی بود و حالا با تولید یک پیراهن عالی فوتبال، میراث آلبوم همچنان باقی‌مانده است.

وقتی پوما در یکی از بازی‌ها درباره طراحی پیراهن به ما نزدیک شد، حتی پنج ثانیه طول کشید تا با آن موافقت کنیم. طرح این پیراهن همان زمینه رنگی روی جلد آلبوم Definitely Maybe است؛ منحصربه‌فرد و چشمگیر است و به نظر من زیبا است. مهم است وقتی بازیکنانی که نماینده باشگاه شما هستند با ظاهر خوبی در زمین حضور داشته باشند.

هم‌زمان با پخش پیراهن سیتی برادران کالاگر سرانجام درگیری و اختلافات شدید ١٥ ساله گذشته خود را به پایان رساندند و ٣٤ سال پس از اولین کنسرت خود اعلام کردند بار دیگر تور جدیدی با یکدیگر اجرا خواهند کرد.

تور آنها از ٤ جولای تا ١٧ آگوست ٢٠٢٥ انجام می‌شود آغاز آن در استادیوم پرنسیپیتی کاردیف خواهد بود، قبل از اینکه Oasis در هیتون پارک منچستر، ومبلی لندن، موریفیلد در ادینبرا و کروک پارک در دوبلین برنامه اجرا کند.

برخی از طرفداران شکایات بسیاری از Oasis طی این روزها داشته‌اند و به‌خاطر گرانی قیمت بلیط‌ها مورد انتقاد شدید قرار داده‌اند. خوب به‌هرحال این روزها هیچ‌چیز ارزان به دست نمی‌آید.

دراین‌بین سیتی در نخستین دیدار خود با اینترمیلان در اتحاد در لیگ قهرمانان اروپا در ۱۸ سپتامبر، برای اولین‌بار لباس جدید پوما را به تن کرد.

شعر و آهنگ در استادیوم‌های فوتبال

انتخابات بسیاری و قابل‌اشاره‌ای وجود دارد، این فقط تعدادی از مهم‌ترین و معروف‌ترین ترانه‌ها و سرودهایی است که در استادیوم‌های فوتبال می‌شنویم.

رئال مادرید و دیگر هیچ؛ Hala Madrid y nada mas (لینک دانلود)

برای دهمین عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در سال ٢٠١٤، آهنگ‌ساز نادیر خیاط (Nadir Khayat) آهنگ جدیدی با این عنوان ساخت. خیاط می‌خواست درحالی‌که این قطعه بیشتر کلاسیک و سمفونیک، متفاوت و قابل‌تشخیص در سراسر جهان بماند؛ اما به‌سادگی برای هواداران قابل خواندن نیز باشد. متن آن توسط روزنامه‌نگار، مانوئل جابوییس Jabois نوشته شده است. او نسخه اصلی طولانی‌تر را کوتاه کرد تا با ملودی سازگارتر باشد.

 تیم رئال مادرید این آهنگ را در استودیو PKO برای فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ٢٠١٤ ضبط کرد. در میان “خوانندگان” کریستیانو رونالدو، سرخیو راموس، کریم بنزما، گرت بیل، لوکا مودریچ و مارسلو و همچنین مربی آنها کارلو آنچلوتی حضور دارند. پس از پیروزی در فینال به صدر جدول ترانه‌های اسپانیا رسید.

 این سرود اکنون به طور مرتب در استادیوم سانتیاگو برنابئو پخش می‌شود، جایی که هواداران همخوانی می‌کنند و پس از هر گلی که رئال مادرید به ثمر می‌رساند قطعه کوتاهی از ملودی آن پخش می‌شود.

برزیل؛ Aquarela do Brasil

یکی از معروف‌ترین آهنگ‌های برزیلی است که به بخشی جدایی‌ناپذیر از سنت فوتبال برزیل تبدیل شده است. در سال ۱۹۲۹ توسط آری باروسو آهنگ‌ساز برزیلی نوشته شد که یک شب به دلیل باران شدید نتوانست از خانه خارج شود. او از زمان خود برای سرودن این آهنگ استفاده کرد که به لطف ملودی‌ها و ریتم‌های متمایز آن که بازتاب فرهنگ غنی موسیقی کشور است، محبوبیت زیادی به دست آورد. از این آهنگ در بسیاری از رویدادهای فوتبال و مناسبت‌های مرتبط با تیم ملی برزیل استفاده شده است. به‌خصوص در طول جام‌های جهانی فوتبال محبوبیت پیدا کرد، جایی که با همراهی تیم برزیل در طول شرکت در مسابقات بین‌المللی فوتبال جایگاه ویژه‌ای یافت. ریتم و شعر آن به فضای هیجان‌انگیز استادیوم‌های فوتبال و طرفداران همیشه سرخوش برزیل حال و حس خاصی می‌دهد.

Aquarela do Brasil فقط یک آهنگ نیست، بلکه نمادی از هویت و فرهنگ و شخصیت شاد برزیلی‌ها است. سامبا ملودی و انرژی مثبت آن شور و شادی و شیفتگی مرتبط با فوتبال در برزیل را برجسته می‌کند.

منچستریونایتد؛  Glory Glory Man United 

«شکوه و افتخار من یونایتد» از سوی تیم منچستریونایتد قبل از فینال جام حذفی در سال ١٩٨٣ ضبط شد. این تک آهنگ توسط فرانک رنشاو یکی از اعضای گروه “هرمن هرمیتس Herman’s Hermits” نوشته شده است. این سرود از آهنگ اوریجینال “John Brown’s Body” اقتباس شده که در بخشی از با جمله “Glory Glory Hallelujah” تشکیل شده است. به دلیل محبوبیت آن، چندین باشگاه فوتبال از جمله تاتنهام هاتسپر، لیدز یونایتد، منچستر یونایتد و تیم راگبی استرالیایی South Sydney Rabbitohs ان را در استادیوم‌ها خود می‌خوانند.

میلان؛ Sara Perché Ti Amo (باید بشه، چون دوستت دارم) | (لینک دانلود)

آهنگ پرشور آث میلان”Sara Perché Ti Amo” از یک آهنگ عاشقانه از دهه ١٩٨٠ اقتباس شده است، این ترانه‌ای است که اغلب توسط هواداران آث میلان در شروع مسابقه خوانده می‌شود. این بیانگر عشق و ارادت عمیق هواداران به تیم خود است و آنها را برای حمایت از بازیکنان در طول مسابقه گرم می‌کند.

دورتموند؛  You’re my heart, You’re my soul (تو قلب من هستی، تو روح من هستی) | (لینک دانلود)

این آهنگ اغلب توسط هواداران بروسیا دورتموند خوانده می‌شود. تصور کنید هوادارانی که مدت‌هاست عنوان یکی از پرسروصداترین هواداران اروپا را از آن خود کرده‌اند، وقتی این آهنگ را باهم بخوانند، در استادیوم چه صدایی خواهد داشت.

این سرود، یکی از آهنگ‌های محبوب دهه ۱۹۸۰ از گروه «مدرن تاکینگ Modern Talking» است که خیلی خالصانه عشق و علاقه هواداران را به باشگاه بیان می‌کند. همخوانی آن استادیوم زیگنال ایدونا پارک را شعله‌ور می‌کند و بازیکنان را آماده تاخت‌وتاز می‌کند.

جذابیت جهانی ترانه‌های زیر به یک تیم محدود نمی‌شود و با پخش آن در استادیوم همه تماشاگران را به وجد می‌آورد.

Seven Nation Army از The White Stripes (لینک دانلود)

ملودی و ریف جذاب و قابل‌تشخیص این ترانه موفق و فوق‌العاده گروه The White Stripes در طول سال‌ها به آهنگ محبوب بسیاری از استادیوم‌های فوتبال تبدیل شده است. با خواهر کوچکم و در دنیای کوچک‌تر خودمان خاطرات فوق‌العاده‌ای با این آهنگ داریم. هواداران اغلب نت‌های ریف آن را در شروع یا پایان مسابقه می‌خوانند. قدرتمند و تکان‌دهنده است به حدی که استادیوم را به لرزش در می‌آورد، چنانچه ما را، زمانی که تازه انتشار داده شده بود. با شعری که می‌گوید؛

“ارتش هفت ملت هم قادر نبود جلودار من باشد

 Seven nation army couldn’t hold me back…

We will rock you (لینک دانلود) و We are the Champion (لینک دانلود) از كويين

این دو آهنگ گروه کوئین در اغلب استادیوم‌های جهان معروفیت دارد. ضربات درام و طبل و دست زدن تماشاگران در سرتاسر استادیوم طنین خاصی دارد و فضای طلسم‌آمیز و خیره‌کننده‌ای می‌سازد و طرفداران را متحد می‌کند.

ترانه دوم «ما قهرمانیم» پس از پیروزی‌های بزرگ با همخوانی بازیکنان و تماشاگران شوروشعف پیروزی را صدچندان می‌کند. در دنیای راک هر دو آهنگ مطلقاً کلاسیک محسوب می‌شود.

“Freed my desire” از Gala

یکی از شناخته‌شده‌ترین و در مقایسه با بقیه جدیدترین ترانه‌ای است که در تمام رشته‌های ورزشی در اقصی‌نقاط جهان فضای پارتی گونه‌ای در استادیوم‌ها و سالن‌ها می‌سازد. با آهنگ جذاب و کر به‌یادماندنی آن، «نانانانانا نانا نانا» سرخوشی، شادی و شور زیادی میان جمعیت برای جشن گرفتن پیروزی تیم محبوب به وجد می‌آید. نسخه‌های زیادی از این آهنگ در فوتبال وجود دارد، از جمله نسخه‌ای که هواداران ایرلندی به طور خاص به آن علاقه دارند و هنگام بازی تیم ملی خود می‌خوانند.

گالا خواننده این ترانه تعریف می‌کند:

در یک کافه در ایتالیا بودم و مردی در حال نوشیدن بود و ناگهان آهنگ من پخش شد. شنیدم که می‌گفت: «این آهنگ را دوست دارم. واقعاً همه شعر آن را نمی‌فهمم؛ اما احساس می‌کنم در مورد چیز مهمی صحبت می‌کند! این جمله واقعاً به من چسبید.

بعد از پخش این آهنگ، هواداران در سراسر اروپا به تطبیق شعر خود بر پایه آهنگ Freed from Desire پرداختند، و این جریان به سایر ورزش‌ها و حتی جنبش‌های اعتراضی هم سرایت کرد. در تظاهرات اتحادیه ملی آموزش‌وپرورش سال گذشته، معلمان اعتصابی با ملودی این ترانه شعارهای خود را ادا می‌کردند.

دیگر آواز نمی خوانی You’re not singing anymore

این یکی مختص تیم خاصی نیست. ترانه یا سرود ویژه‌ای به‌حساب نمی‌آید، فقط همه در شرایط لازمه آن را یک‌صدا می‌خوانند.

 برخی از شعارها برای کنایه به تماشاگران حریف و اذیت‌کردن هواداران در هنگام دریافت گل به گوش می‌رسد، در واقع برای تشویق تیم خودی نیست، با متنی ساده شوخی کلاسیک با تماشاگران رقیب است؛ «دیگر نمی‌خوانی» چیزی مانند «دیگر کبکت خروس نمی‌خواند» یا “چه شد کرکری نمی خونی” خودمان است. خواندن آن همیشه با پوزخندی در چهره تماشاگران و افسردگی در چهره حریفان همراه می‌شود و به رقابت دو تیم هیجان مضاعفی می‌بخشد.

 عنوان کتابی اهم هست با همین نام از “ادریان تریلز”، مجموعه و بررسی صدها شعار و آهنگی است که در طول تاریخ فوتبال مدرن توسط طرفداران فوتبال بریتانیا خوانده شده است. از ادای احترام به قهرمانان گرفته تا طعنه‌ها و توهین‌های آشنا در سکوها، باور کنید؛ به‌سادگی مجموعه‌ای است سورئال.

ایسلند؛ تشویق وایکینگی

کف‌زدن وایکینگی بی‌بروبرگرد قدرت طرفداران ایسلند را به رخ می‌کشد. بیشتر یک آیین همگانی است تا یک آهنگ، حیف بود از آن یادی نداشته باشیم. اولین‌بار نمایش هواداران تیم ملی ایسلند در یورو 2016 همه اروپا را میخکوب کرد. این نشان مشهوری از حمایت بی‌قیدوشرط آنها از تیم است. کف‌زدن هم‌زمان فضایی گیرا و تقریباً هیپنوتیزمی ایجاد می‌کند. یکی از بهترین تعریف‌ها همین است؛ از کاری که شما انجام می‌دهید تقلید شود، و کف‌زدن وایکینگی ایسلندی ها توسط طرفداران کشورهای دیگر و هواداران باشگاه‌ها در سراسر جهان تقلید شده است. کودوس، ایسلند! براوو…

با سه ترانه مشهور دیگر فوتبال، قال قضیه را می‌کّنیم.

انگلستان؛ Sweet Caroline از نیل دایاموند (لینک دانلود)

اگر طرفداران فوتبال قرار بود هر بار که آهنگ‌های هنرمند خاصی را می‌خوانند حق امتیاز کمی پرداخت می‌کردند، مسلماً خواننده امریکایی، نیل دایموند عایدی و سود بسیاری داشت.

طرفداران انگلیس بارهاوبارها، این آهنگ را با یکدیگر فریاد زده‌اند. در حین و بعد از بازی‌های تیمشان در یورو ٢٠٢٤ آخرین مورد آن است، علیرغم اینکه نمایش‌های داخل زمین به پرشوری اجرای آن‌ها در سکوها نبوده است.

سوییت کارولاین (دوران شیرین هرگز این‌قدر خوب به نظر نمی‌رسید) در جولای ٢٠٢١ پس از استقبال دوباره هواداران انگلیس در طول یورو ٢٠٢٠ (در واقع ٢١) مجدداً پس از ٥٠ سال وارد جدول سینگل‌های بریتانیا شد. پیش‌ازاین در سال ٢٠١٩ این ترانه توسط کتابخانه کنگره امریکا به دلایل “فرهنگی، تاریخی” برای نگهداری در فهرست ثبت ملی قرار گرفت و در سال ٢٠٢٠ آهنگ نیل دایموند در تالار مشاهیر گرَمی Grammy حفظ شد.

وقفه‌های ایجاد شده دراین‌بین فقط به‌خاطر فوتبال به خانه باز می‌گردد ایجاد شده است.

انگلیس؛ Football’s coming home از لایتینینگ سید (لینک دانلود)

پدیده و ژانر بریت پاپ Brit Poo در سال ۹۶ در اوج خود بود و «لایتینیگ سید Lightning Seeds» یکی از بازیگران اصلی آن، بنابراین مشارکت آنها جذابیت بسیار زیادی به آهنگ داد. این آهنگ در جدول آهنگ‌های سینگل به شماره یک رسید و با صعود انگلستان به نیمه‌نهایی یورو ۹۶ و استادیوم‌های سراسر کشور پس از پیروزی‌های انگلیس بر اسکاتلند، هلند و اسپانیا با صدای هوادارانی که این آهنگ را می‌خواندند، سرمست شد.

آن‌قدر آهنگ خوبی است که حتی تماشاگران تیم‌های دیگر هم آن را دوست داشتند و حتی به‌طعنه از آن علیه انگلیسی‌ها استفاده می‌کنند.

انگلیس در نیمه‌نهایی با آلمان روبرو شد و یورگن کلینزمن بعدها گفت:

آلمانی‌ها این آهنگ را در راه رسیدن به ومبلی می‌خواندند و سپس پس از قهرمانی، تیم آلمان و جمعیت با یکدیگر در حالی که جام را در بالکن رومر در فرانکفورت به رخ می‌کشیدند این آهنگ را با یکدیگر سر دادند. در نتیجه این تک آهنگ به رتبه 49 در چارت تک آهنگ‌های آلمان رسید.

 اسکینر و بادیل دو کمدین فوتبال دوستی که شعر این ترانه را نوشته بودند به همراه یان برودی خواننده آن، اظهار کردند؛ از شنیدن آوازخواندن هواداران آلمانی پس از شکست‌دادن انگلیس در یورو ۹۶، شوکه شدند. این آهنگ بعداً توسط هواداران آلمانی در اولین حضور تیم آنها در ومبلی جدید در سال ۲۰۰۷ نیز اجرا شد. این ترانه بخش مهمی از دوران خوش انگلستان تری ونبلز با تیم فوق‌العاده‌ای بود که باز هم در مقابل المان‌ها مانند جام جهانی ٩٠ در مرحله نیمه‌نهایی ناکام ماند.

موسیقی توسط خواننده Lightning Seeds Ian Broudie نوشته شده است، درحالی‌که Baddiel و Skinner – مجریان برنامه کمدی فوتبال لیگ فوتبال فانتزی – اشعار آن را ارائه کردند. هر سه آواز ارائه کردند. این عنوان برگرفته از نشان تیم انگلیس است.

این آهنگ از سال ۹۶ به‌عنوان «سرود» واقعی فوتبال انگلیس توصیف شده است. بخش اصلی کر آن، با ترفند «به خانه می‌آید»، به یک شعار محبوب برای هواداران در بازی‌های انگلیس تبدیل شده است. اگر چه تا به امروز هم هنوز هیچ افتخاری در خانه انگلستان را به صدا درنیاورده است و تیم دست‌خالی به خانه بازگشته است.

بر خلاف بیشتر آهنگ‌های فوتبال، شعر آن از خوش‌بینی بی‌حدومرز برای پیروزی سخن نمی‌گوید، بلکه به‌جای آن، از زمان پیروزی انگلستان در جام جهانی ۱۹۶۶، هر تورنمنت با امید و رؤیاهای ازدست‌رفته نقش‌برآب شده و همه چیز با ناکامی به پایان رسیده است و درعین‌حال، در عین شکست‌ها و سرخوردگی‌های متعدد، این احساس در ترانه موج می‌زند که انگلیس می‌تواند دوباره به موفقیت دست پیدا کند و روزی… فوتبال به خانه بازخواهد گشت.

لیورپول؛ You’ll never walk alone از گری مارسدن

قطعه You’ll Never Walk Alone از باشگاه فوتبال لیورپول جدایی‌ناپذیر است. یادگار آن را می‌توان در بالای یکی از دروازه‌های ورودی استادیوم انفیلد دید که در سال ١٩٨٢ به یاد مدیر افسانه‌ای این تیم، بیل شنکلی قرار گرفت.

این ترانه و آهنگ در سال ١٩٤٥ در موزیکال “Carousel” ساخته ریچارد راجرز و اسکار همرستین دوم شنیده شد. در اوایل دهه شصت، طرفداران لیورپول شروع به خواندن آن در ورزشگاه آنفیلد کردند. گری مارسدن خواننده که اجرای جدیدی از آن را در سال ۱۹۶۳ با گروه محلی لیورپول Gerry and the Pacemakers اجرا کرده بود را به سرمربی لیورپول، بیل شنکلی معرفی کرد. شنک بلافاصله تحت‌تأثیر قرار گرفت و آن را پذیرفت. بار عاطفی زیاد و قوی، و شعری که بیانگر همبستگی و حمایت بود در میان هواداران و ارتباط آنها با باشگاه در انفیلد طنین‌انداز شد. به‌این‌ترتیب «تو هرگز تنها قدم نخواهی زد» تبدیل به سرودی شد که توسط باشگاه یا مدیریت آن انتخاب نشد، بلکه به طور ارگانیک از دل هواداران بیرون آمد.

قابل‌اشاره است که این سرود برای اولین‌بار در الدترافورد منچستریونایتد به‌عنوان نشانی از همبستگی در ارتباط با فاجعه هوایی مونیخ در سال ١٩٥٨ که بسیاری از اعضای اصلی تیم جان خود را از دست دادند، شنیده شد. بسیاری از تیم‌های فوتبال من‌جمله فاینورد روتردام از این ترانه برای همبستگی بیشتر تماشاگران خود استفاده می‌کنند.

«تو هرگز تنها…» یکی از معروف‌ترین سرودهای جهان فوتبال است که در هر دیدار لیورپول در سراسر آنفیلد به گوش می‌رسد. این آهنگ نمادین حس اتحاد، شور و عشق و همبستگی را برمی‌انگیزد. کافی است بشنوید تا رعشه‌ای بر تمامی وجود شما ایجاد کند!

با شعری قدرتمند، پرمعنا و پر نغز که احساسات آدمی را تحریک می‌کند و فضایی می‌سازد که آدم‌ها، هواداران و بازیکنان را به شدت تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. بخش لاینفکی از تاریخ و فرهنگ لیورپول شده است. بیانگر روح لیورپول و دوستداران این تیم است و خواندن آن به آیین و سنتی دیرینه تبدیل شده است.

اگر آهنگ فوتبال دیگری در جهان وجود داشته باشد که به‌اندازه “You’ll never walk alone” تماشاگران را با امیدی در دل و چشمانی آغشته به اشک و بغضی در گلو مواجه سازد، بسیار شگفت‌زده خواهم شد.

حسن ختام

همه اینها نشان‌دهنده تنوع و اشتیاق و روحیه دوستداران فوتبال است. نشان‌دهنده روح فوتبال، هر یک از این شعارها و آهنگ‌ها فضای متفاوتی ایجاد می‌کند. اما نقطه مشترکی دارند، واقعیت این است هزاران نفر را حول یک محور و علاقه با یکدیگر متحد و نزدیک می‌کنند. ترانه‌ها، اول‌ها و سرودهای طرفدارانی که با یکدیگر می‌خوانند بخش مهمی از لحظات فراموش‌نشدنی تماشای یک نبرد فوتبال است.

آوایی که در ذهن می‌ماند و به خاطره‌ای به‌یادماندنی تبدیل می‌شود.

طرفداران خوب می‌دانند چگونه از آهنگ‌های موجود الهام بگیرند و شعر آن را تغییر یا تقویت کنند و ترانه‌هایی برای ستاره‌های محبوبشان و دستاوردهای باشگاهشان سَر دهند. نوایی قابل‌تشخیص اما شخصی‌تر.

این چیزی است که فوتبال و هواداران آن را تعریف می‌کند: هرگز اجازه ندهید این ورزش از افرادی که آن واقعاً آن را می‌سازند و به آن معنا می‌بخشند، دور شود.

آوای قدرتمند دسته‌جمعی آن‌ها نه‌تنها به همه چیز فوتبال رنگ و روی دیگری می‌بخشد، بلکه اگر وقتش برسد صدای ندای اعتراض آن‌ها همه چیز را در سر راه خود ویران خواهد کرد! بدون نفس و اوا و فریاد هواداران، مسابقات فوتبال بی‌رنگ و روح و بدون موج و رقص و احساس خواهد ماند.

 بدون قهقهه و اشک، خالی…