مطالعه جدید: تنهایی ریسک سکته مغزی را تا 56 درصد افزایش می‌دهد

پژوهشگران دریافته‌اند که تنهایی ممکن است ریسک سکته مغزی در بزرگسالان ۵۰ سال به بالا را تا ۵۶ درصد افزایش دهد. این نتایج نشان می‌دهد که چرا تنهایی در سراسر جهان یکی از عوامل خطرناک برای سلامت عمومی است.

به گزارش گاردین، سازمان جهانی بهداشت تنهایی را یکی از نگرانی‌های اصلی برای سلامت جهانی می‌داند که روی تمام جنبه‌های سلامتی، تندرستی و رشد فرد تأثیر می‌گذارد. «جراح کل ایالات متحده آمریکا» هشدار داده است که اثر تنهایی روی مرگ‌ومیر معادل مصرف ۱۵ نخ سیگار در روز است.

پژوهش‌های گذشته ارتباط میان تنهایی و افزایش ریسک توسعه بیماری‌های قلبی-عروقی را نشان داده بودند. اما حالا پژوهشگران دانشگاه هاروارد اثر تنهایی را روی سکته مغزی بررسی کرده‌اند.

آن‌ها دریافته‌اند که بزرگسالان ۵۰ سال به بالا که از تنهایی مزمن رنج می‌برند، ۵۶ درصد بیشتر از کسانی که به‌طور پیوسته تنها نبودند در معرض ریسک سکته مغزی قرار داشتند. آن‌هایی که زمانی تنها بودند، اما تنهایی آن‌ها طولانی‌مدت نبود، ریسک سکته بالاتری نداشتند.

سکته مغزی در حال حاضر یکی از اصلی‌ترین دلایل معلولیت بلندمدت و مرگ‌ومیر در جهان است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که چرا باید تنهایی را یکی از موضوعات نگران‌کننده برای سلامت عمومی درنظر گرفت. پژوهشگران نتایج مطالعه خود را در ژورنال eClinicalMedicine منتشر کرده‌اند.

ارتباط تنهایی با سکته مغزی

پژوهشگران از داده‌های مربوط به یک مطالعه بازنشستگی در دانشگاه میشیگان استفاده کردند. بیش از ۱۲٬۰۰۰ نفر با سن بیش از ۵۰ سال درباره تنهایی خود بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۸ مورد پرسش قرار گرفتند. این افراد هیچ‌گاه دچار سکته مغزی نشده بودند. چهار سال بعد، ۹٬۰۰۰ نفر از همین افراد دوباره به همان پرسش‌ها پاسخ دادند.

پژوهشگران این افراد را به چهار گروه تقسیم کردند: «دائماً پایین» (آن‌هایی که در هر دو زمان نمره تنهایی پایینی کسب کردند)؛ «در حال خروج» (آن‌هایی که ابتدا تنهایی بالا و سپس پایین داشتند)؛ «در حال شروع» (آن‌هایی که ابتدا تنهایی کم و سپس تنهایی بالا داشتند)؛ و «دائماً پایین» (آن‌هایی که در هر دو زمان تنهایی زیادی داشتند).

این افراد تا سال ۲۰۱۸ تحت‌بررسی بودند. دانشمندان اثر عواملی مانند گوشه‌گیری اجتماعی و افسردگی را، که با تنهایی ارتباط دارند اما از آن جدا هستند، از داده‌ها جدا کردند. سپس پژوهشگران دریافتند که برای افرادی که در آغاز مطالعه تنها بودند، ریسک سکته مغزی ۲۵ درصد بیشتر بود.

اما در آن‌هایی که در گروه «دائماً بالا» قرار داشتند، ریسک سکته مغزی ۵۶ درصد بیشتر از افراد گروه «دائماً پایین» بود.

پژوهشگران می‌گویند که ارزیابی منظم تنهایی می‌تواند مشخص کند که چه افرادی به‌طور مزمن تنها هستند و در نتیجه ریسک سکته در آن‌ها بالاتر است. نکته مهم این است که افراد می‌توانند هنگامی که با دیگران احاطه شده‌اند احساس تنهایی کنند، و باید میان تنهایی و گوشه‌گیری اجتماعی تمایز قائل شد.