روزیاتو: ۵ سلاح فوق العاده ای که در تمام سرویس های نظامی آمریکا استفاده می شوند

نیروی هوایی، نیروی زمینی، نیروی دریایی و تفنگداران دریایی ایالات متحده اشتراکات زیادی ندارند، حداقل نه از نظر سلاح ها. هر یک از چهار سرویس اصلی ارتش ایالات متحده به شدت و به شکلی دقیق روی حوزه خاص خود متمرکز هستند: به ترتیب جنگ هوایی، زمینی، دریایی و آبی خاکی. و در حالی که شما هرگز تانک های عملیاتی نیروی دریایی را نخواهید دید، نیروی زمینی در واقع از توپ های ضدهوایی نیروی دریایی استفاده کرده است – همینطور تفنگداران دریایی و حتی نیروی هوایی.

در اینجا به پنج سلاحی می پردازیم که در هر چهار سرویس نظامی ایالات متحده به نوعی از زمان جنگ جهانی دوم تا امروز مورد استفاده قرار گرفته اند.

تفنگ M16

تفنگ ام ۱۶ یکی از شناخته شده ترین سلاح های سبک و انفرادی تاریخ است. ام ۱۶ اورجینال ۲.۷ کیلوگرم وزن داشت، یک پرتابه ۳.۵ گرمی را با سرعت بیش از ۹۷۵ متر بر ثانیه شلیک می کرد و توسط یک خشاب ۲۰ گلوله ای تغذیه می شد. M۱۶A۱ می توانست هم به صورت نیمه اتوماتیک و هم به صورت کاملاً اتوماتیک شلیک کند و در جنگ ویتنام شهرت ترسناکی به دست آورد تا اینکه تغییر پیشرانه و آموزش های ضعیف منجر به شهرتی به همان اندازه ترسناک، هر چند به دلایل کاملاً اشتباه شد. M۱۶ اورجینال و M۱۶A۱ در دهه ۱۹۸۰ با M۱۶A۲ بهبود یافته جایگزین شدند که به نوبه خود با تفنگ کوتاه تر M۴ و M۱۶A۴ جایگزین شد.

اگر چه این تفنگ به شدت با نام و ماموریت نیروهای زمینی آمریکا عجین شده بود، اما نیروی هوایی در ابتدا آن را برای تیم های امنیتی خود تهیه کرد. نیروهای امنیتی نیروی هوایی هنوز از M۱۶ استفاده می کنند و خلبانان F – ۳۵ نیز هنوز از یک نسخه کوچک از آن به نام GAU – ۵ A به عنوان سلاح بقا استفاده می کنند. پس از آن نیروی زمنیی و نیروی دریایی این تفنگ را انتخاب کرده و سربازان و تفنگداران دریایی با آن به ویتنام رفتند. امروزه ام ۱۶ و نوادگان آن در نیروی زمینی و نیروی دریایی ایالات متحده خدمت می کنند. در همین حال، نیروهای تفنگدار ویژه دریایی (SEAL) از MK۱۸ ، یک نسخه لوله کوتاه شدن از این تفنگ، استفاده می کنند، در حالی که ملوانان سوار بر کشتی های جنگی نیروی دریایی تفنگ های M۴ را در اختیار دارند.

توپ ۴۰ میلیمتری Bofors

قدیمی ترین سلاح این لیست، توپ ۴۰ میلی متری Bofors است که توسط سوئدی ها طراحی و ساخته شده است. توپ اصلی بوفورس،با نام L۶۰، در سال ۱۹۳۰ اختراع شد و تقریباً توسط هر کشور مشارکت کننده در جنگ جهانی دوم به استثنای امپراتوری ژاپن به عنوان یک توپ ضدهوایی مورد استفاده قرار گرفت. روزآمدسازی های متوالی باعث بهبود عملکرد این سلاح شده است، اما هنوز هم تقریباً همان سلاح اورجینال است و هنوز هم در سطح بین المللی استفاده می شود، از جمله در خودروی رزمی پیاده نظام CV۹۰ سوئدی.

اولین استفاده نظامی ایالات متحده از توپ Bofors احتمالاً به عنوان یک توپ ضدهوایی سبک بر روی کشتی های جنگی نیروی دریایی و برای تجهیز نیروهای زمینی ارتش در طول جنگ جهانی دوم بود. نیروی زمینی و نیروی دریایی آمریکا به عنوان بخشی از توپ ضدهوایی متحرک M۴۲ داستر که در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ مورد استفاده قرار می گرفت، از این توپ استفاده کردند. نیروی هوایی آخرین سرویسی بود که از این توپ استفاده کرد و هواپیماهای توپدار AC – ۱۳۰ U “اسپوکی” را به آن مسلح کرد.

موشک استینگر

موشک استینگر (Stinger)، سیستم موشکی دفاع هوایی قابل حمل توسط انسان یا همان دوش پرتابی است که در دهه ۱۹۸۰ معرفی شد و موفق ترین سلاح در نوع خود به شمار می آید. استینگر دارای یک جستجوگر مادون قرمز است که برد آن تا ۴.۸ کیلومتر است و از یک پرتابگر سبک بازوکایی که حدود ۱۵.۹ کیلوگرم وزن دارد، شلیک می شود. این موشک برای اولین بار در جنگ فالکلند در سال ۱۹۸۲ مورد استفاده قرار گرفت و بعدها برای مسلح کردن چریک ها در افغانستان و آنگولا فرستاده شد. تسلط هوایی آمریکا در درگیری های مختلف باعث شده است که سربازان آمریکایی هرگز موشک استینگر را در جنگ شلیک نکنند، اما این سلاح در حال حاضر در اوکراین عملکرد خوبی دارد و از آن برای ساقط کردن بالگردها، هواپیماهای بال ثابت و موشک های کروز استفاده می شود.

نیروی زمینی و تفنگداران دریایی اولین سرویسی بودند که از موشک استینگر استفاده کردند و در اواسط دهه ۱۹۸۰ موشک های قدیمی و ضعیف Redeye را با آن جایگزین کردند. پلیس امنیت نیروی هوایی آمریکا از سال ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۶ آن ها را در اختیار گرفت. در دهه ۱۹۸۰، نیروی دریایی از موشک های استینگر برای تقویت دفاع هوایی کوتاه برد کشتی های جنگی، به ویژه در خلیج فارس استفاده کرد. در حالی که نیروی دریایی احتمالاً دیگر استینگر را استفاده نکند، موشک دفاع هوایی کوتاه برد RAM که کشتی های جنگی را مسلح می کند از جستجوگر مادون قرمز استینگر استفاده می کند.

موشک تاماهاک

موشک کروز زمین به زمین تاماهاک (Tomahawk) که یک موشک گلوله ای شکل با بال های متحرک است و با موتور توربوفن مینیاتوری کار می کند، یکی از شناخته شده ترین سلاح های عصر مدرن است. این موشک زمین به زمین دارای برد ۱,۶۰۰ کیلومتر است و از GPS و سیستم ناوبری اینرسی برای هدف گیری دقیق استفاده می کند. ارتش آمریکا هم از کلاهک های متعارف و هم از کلاهک های هسته ای در این موشک استفاده کرده است، هر چند که موشک های مجهز به سلاح هسته ای از مدت ها پیش بازنشسته شده اند.

در اصل، تاماهاک به عنوان یک موشک کروز ضد کشتی، حمله متعارف و حمله هسته ای نیروی دریایی شروع به کار کرد. نیروی دریایی امروز تنها نسخه معمولی حمله زمینی را در اختیار دارد، هرچند نسخه جدید Block V  این موشک قابلیت های ضد کشتی را دوباره معرفی خواهد کرد. در دهه ۱۹۸۰، نیروی هوایی یک نسخه کامیون-پرتاب از تاماهاک، به نام Gryphon، را به کار گرفت، اما در نهایت آن ها را برای مطابقت با معاهده تعدیل سلاح های هسته ای میان برد در سال ۱۹۸۷ با شوروی نابود کرد. نیروی دریایی و زمینی ایالات متحده به تازگی تاماهاک ها را به زرادخانه های خود اضافه کرده اند تا قابلیت حمله مستقل و دوربرد را به این سرویس ها بدهند.

هلیکوپتر UH-1 Iroquois

هلیکوپتر UH – ۱ اصلی ترین هلیکوپتر ترابری سایز متوسط جنگ ویتنام بود و به نماد ماندگار مشارکت آمریکا در این جنگ تبدیل شد. نیروهای آمریکایی از این هلیکوپتر برای انتقال سریع نیروها در میدان نبرد، تامین مجدد نیروها و تخلیه زخمی ها استفاده کردند. UH – ۱ اورجینال چهار خدمه داشت و می توانست تا هفت مسافر را حمل کند، نهایت سرعت ۲۰۳ کیلومتر در ساعت داشت و تا حد زیادی بدون زره بود. در دهه ۱۹۸۰، نیروی زمینی ارتش ایالات متحده UH – ۱ را با UH – ۶۰ Black Hawk جایگزین کرد.

نیروی زمینی بیش از چهار دهه دیگر از بلک هاوک استفاده کرد؛ اولین هلیکوپتر در سال ۱۹۵۹ وارد خدمت شد و آخرین هلیکوپتر در سال ۲۰۱۷ بازنشسته شد. نیروی هوایی به نوبه خود از یک نسخه مدرن به نام UH – ۱ N برای انتقال تیم های واکنش سریع که از پایگاه های موشکی هسته ای آمریکا محافظت می کنند، استفاده می کند. در طول جنگ ویتنام، نیروی دریایی هلیکوپترهای UH – ۱ را به عنوان بخشی از اسکادران های سبک حمله هلی کوپتری خود، معروف به “گرگ های دریایی”، که پشتیبانی نزدیک هوایی از نیروهای عملیات ویژه نیروی دریایی را فراهم می کرد به کار گرفت؛ آخرین گرگ های دریایی در دهه ۱۹۸۰ بازنشسته شدند. نیروی تفنگداران دریایی از نسخه کاملاً مدرن شده UH – ۱ با نام UH – ۱ Y Venom استفاده می کند.